Արուս Սուրեն
Արուս Սուրեն

 

Ես

Արուսյակ

Սուրենի

Օհանյանն

եմ՝ մասնա-

գիտությամբ

տնտեսագետ,

կոչումով՝

բանաստեղծ:

Տնտեսա-

գիտությամբ

երբեք չեմ 

զբաղվել,

բայց միշտ

գրել եմ՝

սկսած

«Պիոներ

կանչ»-ից

մինչև

չորս

գրքերս:

Ու գրելու եմ...

«Սերոն...». ԱՐՈՒՍ ՍՈՒՐԵՆ

 

Տատս երկինք չտեսավ։ Մինուճար որդուն կորցնելոց հետո նրա անցած ամենաերկար ճանապարհը միայն երկհարկանի տան առաջին հարկի ոչ շատ հեռու անկյունը մնաց։

Ավտովթարից հետո հաշմվեց սիրուն տատս ու ամբողջ կյանքում մնաց ձեռնափայտի հույսին։ Նրա համար այդ ձեռնափայտը աշխարհը շոշափող, բացահայտող նոր օրգան դարձավ, որով անգամ սենյակի լույսն էր կարողանում վառել ու անջատել։

Նույն այդ ձեռնափայտով դրխկոցով ու մի քիչ էլ դրամատիկ խփում էր պատուհանին, պատուհանը բացվում էր։ Ճուտ ու հավերն արդեն գիտեին, որ վերևից կեր-մանանա է թափվելու։ Իրար գլխի թառած՝ ագահաբար կլլում էին երկնքի տակ ապրող, երկինքը չնկատող, աշխարհիկ հավերը։

Պնակները լվանում էր նստած՝ ոտքերի տակ աթոռի նստատեղի չափ մի տախտակ, որ չպաղեն առանց այն էլ սառը, մի քիչ էլ անկենդան, չքայլած ոտքերը։ Ոտքի տակ եղած «հողը» այդ փոքր փայտակտորն էր՝ իր տարածությունը, տեղը։

Ֆիզիկական սահմանափակ կարողությունները չէին խանգարում, որ տունը մաքուր, կոկիկ լիներ միշտ։ Հոգով էր մաքրամաքուր ու տան մաքրությունը, ջերմությունը հոգուց էր տարածում։

Այդ տարիների թոռնաշատ, տատական տունն ինչ խաղ ասես չէր մտնում՝ լոտո, շաշկի, սեղանի խաղ։ Կենտրոնում շոկոլադ-մրցանակ էր դնում ու սկսում էինք խաղալ։ Մեզ հետ հավասար ու մեզնից սիրով տատս էր խաղում։ Իրեն թվում էր, թե մեզ է զբաղեցնում, որ կաթումածնոտ բերաններս մի քիչ փակ ու լուռ մնան։ Ես միայն հիմա եմ հասկանում, որ նախ ինքն էր կամենում զբաղված մնալ, որ մոռանար սիրտը մաշող, կտրատող ցավը։

Տատս երկինք չտեսավ։ Բակում՝ երեկոյան, գյուղական զուլալ մանուկների հետ խաղով էինք տարվում ու մոռանում տատիս մասին։ Ձեռնափայտով թը՜խկ՝ բացում էր խոհանոցի պատուհանն ու թե՝

- Մթնե՜ց, ո՛ւշ է, թե՛զ արեք, տո՛ւն եկեք։

Ուշ ու մութ էր իր համար։ Ամբողջ օրը մենակ, չաչանակ ռադիոն կռնատակին՝ անաշխարհ, աներկինք տատս բոլորից շատ ու ճիշտ էր խոսում աշխարհի մասին։ Տան լռությունը միայն զռռան հեռախոսի ձայնն էր ընդհատում կես ժամը մեկ,վերցնում էր ու…

- Ի՞նչ կա։ Եկե՞լ ա՜։ Խմածա՞։ Քնածա՞…
- Եդո՞։
- Եդո՝ եդո։

Ո՞ր դարդը պատմեմ տատիս, շեն-տուն տատիս, տաք-սիրտ տատիս, անարև, անաշխարհ տատիս։

Պարանոցին շղթա ուներ՝ ոսկյա, օվալաձև կուլոնի շրջանակում որդու սև ու սպիտակ, մանկադեմ լուսանկարն էր, որ փակվում էր փեղկով։

Տատս այդպես էլ սիրտը վզից կախ ապրեց այս քոռ ու փուչ աշխարհում՝ չիմանալով, թե ռուսի բանակում երկու ամիս ծառայած մինուճար որդի, սիրուն, ուրախ Սերոն ո՞ւմ խանգարեց, որ կերան գլուխը։

 

Արուս Սուրեն

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ