ԱՐԺԵՀԱՄԱԿԱՐԳ

«Ընդդեմ մահի…». ԱՆԱՀԻՏ ԱԴԱՄՅԱՆ

Դեկտեմբերի 18-ի ուշ գիշերին Այդին Մորիկյանն ինձ նորից զանգահարեց ու ասաց՝ «Գրի՝» Տեսա՞ր՝ ինչ բերին մեր գլխին Զանգեզուրի իշխանները: Հովհաննես Թումանյան»:  «Գրեցի, հետո՞»: «Հրանտ Մաթևոսյանի ձեռքով գրված վերջին բառերն են, գտի՝ Թումանյանը որտե՞ղ է ասել»: Մինչև այսօր չեմ գտնում: Բայց գիտեմ, որ ասել է: Ասել է անձամբ Հրանտ Մաթևոսյանին:

««Խուլի տան» կարմիրները, կամ կարմիր խուլերի տունը…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ամիսներ առաջ, երբ մեր ժամանակի մեծագույն արվեստագետներից մեկը՝ ի դեպ, մեծագույն ոչ միայն և ոչ այնքան հայաստանյան չափումներով, որքան՝ համաշխարհային, Սահակ Պողոսյանը, մի հանդիպման ժամանակ ակնարկեց, որ շուտով հրավիրելու է իր նոր ցուցահանդեսին, ես, իհարկե, համոզված էի, որ ներկա եմ լինելու արվեստային, մշակութային կարևոր ակտի, որն, անշուշտ, բացառիկ հետաքրքիր է լինելու, քանզի առնչվում է Սահակ Պողոսյանի արվեստին:

«Ինչպե՞ս կարող էի կասկածել, նույնիսկ՝ չհավատալ, որ դու կարող ես այդքան ՃԻՇՏ ԼԻՆԵԼ…». ԼԻԼԻԹ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Դու ճիշտ էիր։ Իհարկե։ Ինչպես կարող էի ես գեթ մի կաթիլ անգամ կասկածել, նույնիսկ չհավատալ, որ դու կարող ես այդքան ճիշտ լինել։ Դու ճիշտ էիր, ինչպես յուրաքանչյուր քո տողը, քո բառը, քո տառը, որ ապրված են մինչև անհնարինություն։

««ԿՈՒՏԱԿԱՅԻՆ ԱՄՊԵՐ»-ի կուտակումները». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Անորոշ մեր ժամանակի մեջ, անորոշ մեր աշխարհում, երբ պատերազմներն ամեն օր հրապարակ են նետում ոչ միայն նորանոր զոհեր, ոչ միայն նորանոր մարդկային խեղված ճակատագրեր, ոչ միայն կյանքեր, որոնք այլևս խաթարված են մեկընդմիշտ, այլև մեղքի ու մեղավորության նոր չափաբաժիններ, երկրային ու երկնային տիրույթներում պատասխան տալու հրամայականներ, քաղաքացիական դիրքորոշմամբ արվեստագետի արվեստային արձագանքը կարող է երևույթների մասին խոսել ի լուր աշխարհի և խոսել արվեստի լեզվով:

«Նամակներ ՀՐԱՉՕ-ին...». ՀԱՍՄԻԿ ՊԱՊՅԱՆ, ԴԱՎԻԹ, ՀԱՄՈ ՄԱԹԵՎՈՍՅԱՆՆԵՐ

Մի քանի տարի առաջ էր, երբ լույս տեսավ «Մեր Հրաչօն. Հրաչյա Մաթևոսյան» գիրքը, որ ծնվել էր Մաթևոսյան ընտանիքի ու Հրաչօյի մտերիմների, ընկերների շնորհիվ ու ծնվել էր որպես հարգանքի, խոնարհումի, նվիրումի խոսք: Գրքում ոչ միայն Հրաչօյի գիրն էր՝ մաքուր, արմատներով, այլև մարդկանց գիր էր, որոնք ճանաչում էին Հրաչօյին ի սկզբանե, ու անկեղծ էին՝ մանկան պես անկեղծ ու մանկան սիրո ազնվությամբ:

«Կատարում եմ Օհան Դուրյանի ցանկությունը...». ԱԼԻՍ ԴՈՒՐՅԱՆ

«Կատարում եմ Օհան Դուրյանի ցանկությունը. ուզում եմ պատմել Վահանի մասին...»

«Եթե ուժեղ ես, քեզ չեն կարող կոտրել…». ՌՈԲԵՐՏ ԷԼԻԲԵԿՅԱՆ

Նա 60-ականների Երևանի այն տղաներից էր, այն սերնդից, որն ըմբոստացավ արվեստը կաղապարող գաղափարախոսական կապանքների դեմ։ Նրանք մերժեցին ժամանակի թելադրանքները, արվեստային պարտադրանքները, կոտրեցին մոտեցումներ, պատկերացումներ, ընդունված ձևեր ու կերպեր, ու ստեղծեցին իրենցը՝ բազում շերտերի համադրությամբ, ձևի, պատկերի, գծի ազատությամբ, ազատության շունչը վրձնելով գույների կռվի մեջ։ Նրանք ժամանակի նոն-կոմֆորմիստներն էին՝ ժամանակի ճոճքի հետ անհաշտ, նորը ստեղծելու մեջ նախանձախնդիր, տաղանդով, ժառանգությունն իրենց մեջ կրող, համաշխարհային ընթացքներին ու շարժերին տեղյակ։

«Բարի՛ եկաք… Փրկեալ Ձեռագործք Հայոց». ՆԱՐԵԿ ՎԱՆ ԱՇՈՒՂԱԹՈՅԱՆ

Պետք է պատկերացնել, թե ի՜նչ բերկրանք կարող է ապրել արժեհամակարգային որոշակի միջավայրում մեծացած երիտասարդ մարդը, երբ տանը հայտնաբերում է հինավուրց հայկական ձեռագործի մի քանի պատառիկ, որոնք պապից մնացած անփոխարինելի մասունքներ են: Դա պապի և թոռան երկխոսության բերկրանքն է՝ երկխոսություն նախնիների լեզվով, նախնիների իմացական շերտերում, նախնիների հոգևոր կապով:

«…Երբ Հառիճավանքում ՀԱՍՄԻԿ ՊԱՊՅԱՆՆ Է…»

Հիմա, երբ Հառիճավանքից լսվում է կոմիտասյան «Ծիրանի ծառ»-ը, «Գարուն ա, ձուն ա արել»-ը, «Խնկի ծառ»-ը, «Կանչե, կռունկ»-ը, «Էրվում եմ, էրվում եմ»-ը, «Կաքավիկ»-ը, «Քելե, քելե»-ն, «Հայաստան, երկիր դրախտավայր»-ը, ու Հասմիկ Պապյանի անշփոթելի ձայնն արձագանքում է շրջակա ձորերում՝ բախվելով Հառիճը եզրող հպարտ լեռներին, իսկ Հառիճավանքի բակում, աշնան արևից ջերմող հսկա սալաքարերին ուխտավորի նման նստած են պարզ ու շիտակ մարդիկ՝ ունկնդրելու համար սիրելի երգչուհուն, ես փնտրում եմ Սյուզիին ու չեմ գտնում, կամ՝ գուցե չեմ ճանաչում նրան, որովհետև Սյուզին մեծացել է, անշուշտ, բայց Հառիճավանքի բակում այլ փոքրիկ հառիճեցիներ կան՝ նույն արևից ու ցրտից ճաքճքած թուշիկներով, որ Կոմիտաս ունկնդրելով նույն հպարտությամբ են խոսում իրենց Հառիճի մասին:

«Ոչ ոք չգիտի, թե երբ է գալիս ժամանակը, քանզի ժամանակ գոյություն չունի ...». ԱՐԹՈՒՐ ԱՐԻՍՏԱԿԵՍՅԱՆ

Դերասանական ու ռեժիսորական արվեստը հնարավոր չէ բացատրել գիտականորեն։ Դա հրաշք է, մոգություն։ Ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե արվեստն ինչպես է ազդում մարդկային կյանքի վրա։ Դու ֆիլմ ես նկարահանում, և այն իր հետքը թողնում է քո մեջ։ Կարող եմ վերցնել, օրինակի համար՝ մի հին լուսանկար։ Դրա հեղինակը ես չեմ, բայց երբ դիտում եմ այն, տվյալ պահին ես ֆիլմ եմ ստեղծում, ես նայում եմ լուսանկարի մեջ եղած մարդուն, իսկ նա՝ ինձ, ու նա այդ պահին ողջ է։ Այ դա է հրաշագործությունը։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ