ՄՇԱԿՈՒԹԱՅԻՆ

«ՍՊԱՍՈՒՄԸ՝ կյանքի անատոմիա…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Եթե հնարավոր լիներ կյանքի ընթացքում հաշվել Սպասումի ժամերը, րոպեները, վայրկյանները, կպարզվեր, որ կյանքը ոչ այլ ինչ է, քան՝ Սպասում, ինքնին՝ Սպասում, և կյանքի անատոմիան հենց Սպասումն է: Սպասման բաղադրությունն է, որ խառնվում է արյան բաղադրությանը, և տնօրինում արյունատար անոթների եռքը, որն էլ տնօրինում է մարդու կյանքի ժամանակը:

«Անցավորի ու հավերժի արանքում...». ԼԻԼԻԹ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Հավատը, իր թաքուն խորշերով ու թաքուն անկյուններով, որ կանգուն կմնա հավատացողից հետո, երբ այլևս չի լինի նույնիսկ հավատացողը։ Հավերժությունը, որից հետո էլ միայնակ երկիրը կկրի հավատի կնիքը… Կնիքը, որը ջնջել չի լինի նույնիսկ ամենաանհավատի ձեռքով… Հավատը, որ ոչ միայն երկրից է բարձրանում, այլև վերևից է իջնում դեպի երկիր…

«ԲԱԶՄԱՇԽԱՐՀ՝ տեսանելիից անդին…». ԼԻԼԻԹ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Ցուցասրահ մտնելուն պես քեզ կլանում է գույների բազմազանությունը՝ իր հետ տանելով տիեզերքներ, որոնց մեդիտացիոն մթնոլորը մի ակնթարթում կտրում է քեզ դրսի աշխարհից, ամենօրյա անվերջանալի վազքից ու ստիպում ինքդ քեզ հետ մնալ մենակ՝ զգալով քո գոյության միաժամանակյա մեծությունն ու փոքրությունը, տարրալուծվել այդ տիեզերքների մեջ և ապրել ու ճանաչել ազատ թռիչքի երջանկությունը։

«Քամիներ...». ԼԻԼԻԹ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Տեսնես ո՞վ կարող է իրեն օգնել, դուրս բերել մոլորությունից։ Մարդի՛կ... մարդի՞կ... մարդիկ... չէ, նրանք էլ մոլորված ու վախեցած են...

««Արտավազդ»-ի պերճանքն ու ԹՇՎԱՌՈՒԹՅՈՒՆԸ...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ես այս չարչրկված արտահայտությամբ չէի վերնագրի իմ անդրադարձը 2022 թվականի «Արտավազդ» թատերական մրցանակաբաշխությանը, եթե այն այդքա՜ն միաձույլ չլիներ «պերճանքի ու թշվառության» փիլիսոփայությանը, ներծծված չլիներ այդ փիլիսոփայության բոլոր դրսևորումներով:

«Նրա կտավները հիմն են արևին...»: ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

88-ի աշնանը, երբ Հայաստանն իր ազգային զարթոնքի օրերն էր ապրում, հանկարծ ու Երևանում բացվում է Մինաս Ավետիսյանի ցուցահանդեսը:

«ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅԱՆԸ  մատուցված զոհաբերություններ …»

Փիլիսոփայությունը՝ որ երջանկությունը հավերժական ապրում չէ, այլ շարան է ժամանակի մասնիկներից՝ վայրկյաններից, ակնթարթներից հյուսված հանգույցների, որոնք կծիկ առ կծիկ կազմում են մարդու կյանքի անատոմիան, նյարդային համակարգը, կյանքը՝ վերջին հաշվով, «Համազգային»-ի բեմում երևակվում է ամերիկյան կարճ պատմվածքի ասպետի՝ Օ. Հենրի հավերժ սիրահարի գրական ժառանգությամբ, որի հինգ ստեղծագործություններից է ստեղծված «…և նորից գարուն» ներկայացումը՝ Նարինե Գրիգորյան տաղանդավոր արտիստուհու, բեմադրիչի պարզ, անպաճույճ, անպաթետիկ բեմադրական արվեստով շաղախված:

«Ես կվերադառնամ. ասաց նա՝ ԿԻՆԸ…»

«… Տղամարդիկ կհեռանան և արյունը կդադարի հոսել: Արյունը կդադարի հոսել և տղամարդիկ կհեռանան: Ես կվերադառնամ: Չգիտեմ՝ երբ և ինչ տեսքով, բայց՝ կվերադառնամ. ասաց նա՝ կինը…»:

«Եթե հեղափոխել, ուրեմն՝ ԱՐՎԵՍՏԸ…»

Եվ որքան էլ մեր այսօրվա իրականությունում հանդերձյալ աշխարհի ձայները, ցավալիորեն, ավելի լսելի են, քան իրական կյանքի, որքան էլ հանդերձյալ աշխարհի լույսն այսօր ավելի զորեղ է, քան իրականության, բոլոր այն մարդիկ, որոնք ստեղծել են արվեստային այս գլուխգործոցը՝ մտորումների տիրույթի սահմանների անչափելիությամբ հանդերձ, ամեն ջանք գործադրել են, որ սերը, լույսը, ապրելու կամքը դառնա իրականություն:  

«Հայաստանը միշտ եղել ու մնում է իմ տունը ...». ՌՈՒԶԱՆ ՄԱՆԹԱՇՅԱՆ

Որքան էլ տարօրինակ թվա, համաշխարհային օպերային մշակույթում քայլ առ քայլ բեմեր նվաճող հայազգի սոպրանո Ռուզան Մանթաշյանի արվեստին ծանոթ չէի:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ