ԳԻՐ

«Պայուսակը...». ԱՐՄԵՆՈՒՀԻ ՍԻՍՅԱՆ

Ադամանդի խանութում ամեն ինչ նախկինի պես էր: Մատանիները շարված էին ըստ գների: Նախասրահում համեմատաբար մատչելիներն էին: Նախասրահից աջ՝ առանձնահատուկներն էին՝ թանկանոց, բարձր մաքրության քարերը: Ասես նույն ընտանիքից չլինեին՝ նույն հումքից ու քարից ստացված:

«Ավետարան ըստ...». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆԻ

Իսկ դուք գիտե՞ք, թե քրիստոնեական աշխարհում ամենատարբեր օրենսդիր մարմինների կողմից ընդունված քանի օրենք կա: Ավելի քան երեքուկես միլիոն՝ չհաշված ամենատարբեր կարգավորումներն ու կանոնները: Եվ զավեշտալին այն է, որ, ըստ էության, այդ երեքուկես միլիոն օրենքն ընդամենը աղոտ արտացոլումն են այն հիմնական օրենքի, որը քրիստոնյա աշխարհի հավատո հանգանակն է: Այո, խոսքը Նոր Կտակարանի մասին է:

«Դատը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Մեր տան եղնիկի ձագերից մեկը քիչ տկարացել էր, մի քանի օր էր նրան անտառ բաց չէինք թողնում, որ գել ու գազանի բաժին չդառնար։ Մայր եղնիկի համար տանը կից ընդարձակ վանդակ ունեինք։ Երբ մայր եղնիկի ծննդաբերելու ժամանակները մոտենում էին, վանդակի մեջ էինք պահում՝ անտառ բաց չէինք թողնում մինչև ծննդաբերելը։

«Վա՛յ, հարայ հե՜յ...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Աշնան արևը դանդաղ ցած իջավ դեպի Թռածի ու Պըրմբատի ձագարի հատակը, վերջին շողերի անդրադարձը դանդաղ սահելով հանդի վրայով, աշնան հովը քշելով  շոյեց այտերս, անցավ գյուղի մնացած մասի վրայով։ Աղունիկները գլխավերևս ղունղունատում էին, և օրը չիմացա, թե ոնց անցավ։

«Մեր հայրերը...». ԱՍԱՏՈՒՐ ՓԱՇԱՅԱՆ

Ասատուր Փաշայանի այս ստեղծագործությունն առաջին անգամ տպագրվել է «Գարուն» ամսագրում, 1986 թվականին:

«Ձնհալ…». ՆՈՒՇԻԿ ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ

Իզան շարունակեց մաքրել ձյունն այնպես, կարծես հենց իրենից էր կախված գարնան գալուստը... Կարծես հենց ի՛նքն էր արևի տերը...Կարծես հենց ի՛նքն էր ծիծեռնակներին թաքցրել վերարկուի տակ...

«Տեսքով խնձոր...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Հեռվից: Բաց դարպասներից ներս՝ շուկան նման էր լինում նատյուրմորտի, որտեղ ինչպես գեղանկարի մեջ, կարծես հեղինակները ամեն ինչ դասավորել էին այնպես, որ նայողին համոզիչ թվա, հուզի մարդուն, մարդկանց  ներս քաշի իր ներաշխարհի մեջ։

«Կինը...». ԱՐՄԵՆՈՒՀԻ ՍԻՍՅԱՆ

Կինը մենակ էր տանը: Հիվանդ էր: Երբևէ չէր եղել այնպես, որ անհանգստանար իր համար: Բայց հիմա  անհանգիստ էր, որովհետև վատ ինքնազգացողությունն առավոտից չէր լքում նրան: Անհանգստությունն աճում էր, ինչպես աճում էր ցավը սրտի շրջանում` երբեմն վերածվելով շնչահեղձության: Վախն աստիճանաբար բուն էր դնում ցավող սրտում ու ավելի անհանգստացնում: Գուցե մա՞հն է ցանկանում այցելել իրեն:

«Սոկոնի ճաշ...». ՎԱՐԴԻԹԵՐ ԳԻՇՅԱՆ

Իրիկնամութին բոլորս հավաքվում էինք գյուղական համեստ սեղանի շուրջ: Թեյի ժամն է: Սեղանին եռում է սամովարը՝ փորը մինչը կափարիչը փքելով: Ինքնաեռի ամեն գոլորշու հետ տնակում տարածվում է ծաղկախոտերից պատրաստված անուշ թեյի բույրը:

«Քեռու սենյակը՝ երկիր-սենյակ...». ԱՐՈՒՍ ՍՈՒՐԵՆ

Պատերազմն ավարտվել է՝ վերջին պատերազմը, որ տևեց 44 օր: Իմ հայրենիքը հիմա Սերոյի սենյակ է ու հայրենիքիս հայրերի, մայրերի սրտերն իմ պապ ու տատի սրտի նման ճեղքված են. ամբողջ կյանքում արնահոսելու են:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ