ԳԻՐ

«Աղմուկի մեջ ձայնի կարիք չկա...». ԱՆԱՀԻՏ ԱԴԱՄՅԱՆ

... որովհետև աղմուկի մեջ մեռնում էր ձայնը, իսկ լույսը չէր բացվում, որովհետև ժամանակի մեջ սպառված՝ մեր ժամանակը մեզ մոռացել էր, ու մենք արդեն քայլում էինք՝ առանց ոտնահետքեր թողնելու, մենք ունեինք միայն պատասխաններ, իսկ մեզ ոչ ոք հարց չէր տալիս:

«Ծիրանի ծառը». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Մեր ընդարձակ բակում երկու տուն կար, մեկը պապիկիս տունն էր, որտեղ ապրում էր նաև հորեղբայրս իր ընտանիքի հետ, մյուսը՝ մերը, այնքան մոտիկ, որ ձեռքդ մեկնեիր, կհասներ տան անկյունաքարին։

«Լույս տատս ու մանկատակերով իմ ցեբոները...». ԱՆՈՒՇ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Ձմռան համար մայրաքաղաքում սոխ չեն ամբարում, ոչ էլ կարտոֆիլ, դրանք գրեթե ամեն քայլափոխի կան խանութներում ուզածդ ժամանակ, ու չգիտեմ` ի՞նչ է սպասվում այս ձմեռ, և սոխի կլեպներն ի՞նչ են հուշում։ Բայց անհամբեր սպասում եմ առաջին ձյանը, որը Երևանում գալիս է մի գիշերվա մեջ, անսպասելի։ Ձյունը կնստի երկնաբո՜ւյր, անաղա՜րտ` իր տակ առնելով քաղաքի փոշին ու աղմուկը։

«Պայուսակը...». ԱՐՄԵՆՈՒՀԻ ՍԻՍՅԱՆ

Ադամանդի խանութում ամեն ինչ նախկինի պես էր: Մատանիները շարված էին ըստ գների: Նախասրահում համեմատաբար մատչելիներն էին: Նախասրահից աջ՝ առանձնահատուկներն էին՝ թանկանոց, բարձր մաքրության քարերը: Ասես նույն ընտանիքից չլինեին՝ նույն հումքից ու քարից ստացված:

«Ավետարան ըստ...». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆԻ

Իսկ դուք գիտե՞ք, թե քրիստոնեական աշխարհում ամենատարբեր օրենսդիր մարմինների կողմից ընդունված քանի օրենք կա: Ավելի քան երեքուկես միլիոն՝ չհաշված ամենատարբեր կարգավորումներն ու կանոնները: Եվ զավեշտալին այն է, որ, ըստ էության, այդ երեքուկես միլիոն օրենքն ընդամենը աղոտ արտացոլումն են այն հիմնական օրենքի, որը քրիստոնյա աշխարհի հավատո հանգանակն է: Այո, խոսքը Նոր Կտակարանի մասին է:

«Դատը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Մեր տան եղնիկի ձագերից մեկը քիչ տկարացել էր, մի քանի օր էր նրան անտառ բաց չէինք թողնում, որ գել ու գազանի բաժին չդառնար։ Մայր եղնիկի համար տանը կից ընդարձակ վանդակ ունեինք։ Երբ մայր եղնիկի ծննդաբերելու ժամանակները մոտենում էին, վանդակի մեջ էինք պահում՝ անտառ բաց չէինք թողնում մինչև ծննդաբերելը։

«Վա՛յ, հարայ հե՜յ...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Աշնան արևը դանդաղ ցած իջավ դեպի Թռածի ու Պըրմբատի ձագարի հատակը, վերջին շողերի անդրադարձը դանդաղ սահելով հանդի վրայով, աշնան հովը քշելով  շոյեց այտերս, անցավ գյուղի մնացած մասի վրայով։ Աղունիկները գլխավերևս ղունղունատում էին, և օրը չիմացա, թե ոնց անցավ։

«Մեր հայրերը...». ԱՍԱՏՈՒՐ ՓԱՇԱՅԱՆ

Ասատուր Փաշայանի այս ստեղծագործությունն առաջին անգամ տպագրվել է «Գարուն» ամսագրում, 1986 թվականին:

«Ձնհալ…». ՆՈՒՇԻԿ ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ

Իզան շարունակեց մաքրել ձյունն այնպես, կարծես հենց իրենից էր կախված գարնան գալուստը... Կարծես հենց ի՛նքն էր արևի տերը...Կարծես հենց ի՛նքն էր ծիծեռնակներին թաքցրել վերարկուի տակ...

«Տեսքով խնձոր...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Հեռվից: Բաց դարպասներից ներս՝ շուկան նման էր լինում նատյուրմորտի, որտեղ ինչպես գեղանկարի մեջ, կարծես հեղինակները ամեն ինչ դասավորել էին այնպես, որ նայողին համոզիչ թվա, հուզի մարդուն, մարդկանց  ներս քաշի իր ներաշխարհի մեջ։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ