ԳԻՐ

«Մի դիպվածի պատմություն». ՎԱՐԴԳԵՍ ԴԱՎԹՅԱՆ

Վարդգես Դավթյանն այսօր ներկայացնում է իր ճեպադիմանկարների շարքը: Դրանց մի մասը տպագրվել է նրա՝ ԱՄՆ-ում փոքր տպաքանակով լույս տեսած «Լեգիտիմ կատակներ լրջանալու պահին» գրքում, որը, սակայն, ընթերցողների մեծ հանրությանը ծանոթ չէ, և այսօր «ՀԱՅԵՐ»-ը դրանց ծանոթանալու հնարավորություն է ընձեռում:

«Պիտի ամուսնանա՞մ, որ տարիքս թաքցնեմ». ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ

Երբ վերջացավ պաշտոնական արարողությունը, ներկա գտնվող լրագրողներից, հատկապես երիտասարդ աղջիկ լրագրողներից շատերն առիթը բաց չթողնելու համար մոտենում ու զանազան հարցեր էին տալիս բանաստեղծուհուն, առավելապես վերջինիս տարիքն իմանալը հիմնական հարցերից մեկն էր։

«Նոր տարին, քյուֆթան ու...բժիշկը». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Բժիշկը՝ մի բարձրահասակ, գիրուկ ու բարետես երիտասարդ, միգուցե իրենց հասակակից մի տղամարդ էր։ Ներս մտանք, տեղավորվեցինք սեղանի շուրջ, տանտիկինն անցավ գործի՝ մեզ հյուրասիրելու։ Բերեց մեծ գնդերով քյուֆթան, ամեն մեկիս երեք հատ, դրեց սեղանին։

«Մետրոյում...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Երբ մետրոյի գնացքը նորից մտավ թունելի մեջ, շռնդալի չխչխկոցի ձայնից պառավն արթնացավ, բացեց աչքերն ու մի անգամ էլ հորանջեց թեթևակի, շուրջը նայելով, իհարկե, այս անգամ քաղաքավարությունից դրդված ձեռքը բռունցք արած, բերանի մոտ պահած։

«Իսկ ինչպես մահացա՞վ, - հանկարծ հարցրի ես...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Բժիշկը արգելել էր և խիստ զգուշացրել էր հայրիկիս՝ ոչ մի ծխախոտ։ Իսկ ինքը՝ մոլի ծխող։ Բոլորս գիտեինք իր անհույս վիճակի մասին, և մեզ մնում էր համակերպվել կորստի մտքի հետ։

«Մկրատը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Սա շատ իր ասածին կնեգ էր, սարթ կնեգ էր, ասեմ, բայց ղոչաղ, անող-դնող, մտքին մի բան դներ՝ կաներ։ Կոտր չընգնող կնեգ էր, դժվարությունից չվախեցող։ Ճամփա գնար, սարի հանդիպեր՝ ճամփան չէր թեքի, սարի վրայով կանցներ։ Ի՜նչ ասեմ, լեզվից թռած խոսքը սխալ էլ լիներ, խոսքը հետ չէր վերցնի։ Մարդու հետ շատ էր հակառակվում։

«ՄԵՌՆՈՂԻՆ ինչ, թե փող չկա». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Դե, չքավոր մարդիկ կային, որ էս մեր հեղափոխական, պատերազմական վիճակներից օգտվելով, տունուտեղի տեր դարձան, ոմանք պալատներ էլ ձեռք գցեցին, իհարկե՝ հասարակության անտարբերության հաշվին։ Բայց դե, ինքը մնաց իր տան մեջ, թեպետ օր ու գիշեր միտինգներից տուն չէր գալիս, այսինքն շատ ակտիվ քաղաքական կյանքով էր սկսել ապրել էդ տարիներին, և անօգուտ։ Ինքը տուն ուներ, որ ասեմ, ու մի երազանք։

ՀԱՄԱՐՅԱ որսորդական պատմություն

Զբոսայգում, որտեղ երեկոյան ուշ ժամերին, երբ աղմուկն ու փոշին քիչ նոսրանում են, դուրս եմ գալիս զբոսնելու, հաճախակի հանդիպում եմ անշուք հագնված մի ծեր, տարիքից չորացած ու փոքրացած կնոջ, որը նույնպես պտտվում է շատրվանի շուրջը։

Ծննդյանս օրն իսկի պետքս էլ չի

Իմ տնկած այգին արդեն չկա։ Քառորդ դար առաջ պատերազմը քշեց տարավ, տունն էլ հետը։ Հիմա էլ, երբ պտղակալած ծառ եմ տեսնում, ցանկություն է առաջանում պտուղները քաղել, լցնել ծոցս ու վազել դեպի մայրս՝ քաղածս ցույց տալու համար։

«Բանաստեղծ պետս ու...տատը». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Թե ինչու ինձ իր տաղանդի մասին հայտարարություն արեց, չեմ կարող ասել։ Կամ, խոսքի օրինակ, ասենք, մյուս աշխատողին էլ էր այդպես ներկայացե՞լ, որը բավական հետաքրքիր, անզավակ մի օրիորդ էր, ինձնից շուտ էր աշխատանքի ընդունվել, կարճ շրջազգեստ էր հագնում, ինքն էլ՝  ներշնչո՜ղ։ Միգուցե և ասե՞լ էր։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ