ԳԻՐ

«Հոսքագիծը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ո՞վ կմտածեր, որ էդ օձի կծած, կեպին գլխին քաշած, ինքն էլ միշտ շատ փիս սփրթնած, գործարանի տարածքի ու վարչական շենքի հավաքարարների բրիգադիրից կսկսվի՝ էդ քթի մազից, որ հավաքարարների հավաքած աղբն էլ մինչև իրեն ցույց չտային, թույլ չէր տալիս աղբամանի մեջ լցնել: Աղբը կքրքրեր, մեջը միշտ մի բան կփնտրեր ու կգտներ՝ պատահական կորսված թե կանխամտածված դեն նետած մի բան: Խնամքով գրպանը կդներ՝ եթե փոքր մի բան էր, մեծ իրերը՝ պայուսակի մեջ, պահակակետով հանգիստ կանցներ:

«Քաղաքում...». ԱՐՄԵՆ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

...Անհյուրընկալ, գարշահոտությամբ լի, նեղ մուտքով մտան շենք: Աբոն երկու մեծ պայուսակ՝ «սումկա», էր տանում՝ մեկում՝ կարտոֆիլ, մյուսում՝ միրգ: Աբոյի կինը՝ ջլապինդ, կարճահասակ Վարդուհին, ևս երկու, ավելի մեծ, պայուսակ էր բռնել:  Դրանցում տնական կոտլետներ էին, եփած հավ, գրքեր, անկողնային պարագաներ...

«Խնայողության առաջարկը, կամ՝ Սովետի օպտիմալացումը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Մի բաժնի վարիչ ունեինք, «հոգի» տղա էր, մի քանի տեղ էր աշխատում՝ գիտեինք, մինչև անգամ ասում էին, որ ինչ-որ տեղ նաև գլխավոր ինժեներ է: Ամեն ինչում մեզ հետ խորհուրդ կաներ, կխոսեր՝ ոնց որ հարազատը հարազատի հետ: Շունշանորդին մինչև անգամ իր համար ծխախոտ չէր առնի՝ մերը կծխեր:

«Անարվեստ մաղթանքների արվեստը…». ԱՆՈՒՇ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Թվում է՝ ի՞նչ բարդ բան է՝ մաղթանք գրել, կենաց ասել, ոգևորել մերձավորին։ Երկու բառ է՝ կպցնում ես իրար, ու պատրաստ է։ Բայց պարզվում է՝ այդպես չէ։

«Ցնցոտիների մեջ մարդուն էի տեսել, միգուցե՝ թագավորին…». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Պատերազմը մեզ էլ էր հասել: Չափավոր էլ չէինք կարողանում սնվել, ինչ ճարում էինք, այն էլ ուտում էինք, ոչինչ չէինք շռայլում, ամեն ինչ արժեքավոր էր դարձել բոլորի համար: Մարդիկ կորցրել էին աշխատանքը՝ աղքատացել, ամեն ունեցած հինը պահում էին ավելի նեղ օրվա համար. կոշիկ, շոր, գլխարկ, վերարկու և այլ քուրջ ու փալասից մինչև ավտոմեքենա ու ավտոբուս:

«Ոչ թե երեք, այլ՝ հինգ...». ԱԼԲԵՐՏ ՈՍԿԱՆՅԱՆ

Դե, դու գիտես դրան՝ այդ ոչ բարով բժշկուհուն՝ Միլային… Եվ իմ որձուկը հալվե՜ց, աչքերը փայլեցի՜ն, նստեց բազմոցին ու սկսեց ուտել հայացքով։ Սա էլ կպել պոկ չէր գալիս, սարքով ճնշումն էր չափում… Որձուկս էլ լրիվ կորցրեց իրեն, մեկ էլ ասում է ինձ, որ բժշկուհու և բուժքրոջ համար թեյ սարքեմ… Լավ էր՝ հրաժարվեցին…

«Թիթեռը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Նա՝ հազիվ չորս տարեկան ամենափոքր քույրս, ոտքի թաթերին ձգված՝ պատուհանից դուրս էր նայում, իսկ գարնան մեղմ անձրևից հետո պայծառ արևը սկսել էր օդը տաքացնել։ Մեղուները  օդում սկսել էի գժություններ անել, դեռ նոր-նոր տրաքած բողբոջների վրա պար էին բռնել։ Փոքրիկը ինչ-որ բան էր փնտրում տնամերձի տարածքում, թե՞ աշխարհին էր նայում, միգուցե գիշերը իր երազում տեսածն էր փնտրում, ոչ ոք չէր կարող ասել։ Բայց կարծես թե փնտրում էր ինչ-որ հրաշալի, լինելիության սահմանի վրա գտնվող, իր համար անբացատրելի բան։

«Ինչո՞վ լցնեմ քեզ...». ՆՈՒՇԻԿ ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ

Բայց ես պարտավոր չեմ քեզ հասկանալ... Դեմքդ տարօրինակ մի մակերես է, որտեղ անդունդներն ավելի շատ են, քան գագաթները... Նայում եմ անդունդներից մեկին, հետո մյուսին, ու մեջս ցանկություն է առաջանում ապտակել քեզ...

«Երեքնոցը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Հեռվից նկատեցի այդ կնոջը, որին պիտի հանդիպեի: Աբովյան փողոցն էր, անցուդարձ անողներ, մեքենաների աղմուկ, պաղպաղակ վաճառողներ և այլ բաներ: Ասֆալտը հալվում էր, կանանց կրունկները խրվում էին ձյութի մեջ: Նա հետ ու առաջ էր քայլում մայթի ստվերոտ կողմով ու եզրաքարերի վրայով: Սպասեցի մինչև նա հակառակ կողմ կգնար, հետ կշրջվեր և նորից ետ կգար դեպի իմ կողմը, որ նոր մոտենայի:

«Հեքիաթին պիտի հավատալ։ Բայց ոչ երբեք՝ հեքիաթներին...». ԱՆՈՒՇ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Երեխա ժամանակ քանոնի էի երազում գնալ։ Ամենաքնքուշ նվագարաններից էր իմ՝ երբևէ տեսած։ Կոնֆետների տուփի վրա ռետինե լարեր էի անցկացնում, ամրացնում՝ ինչպես այդ գործիքն է, ու մատներով հարվածելով՝ փորձում երաժշտություն ստանալ։ Հանկարծ բացահայտեցի, որ լարերի ձգվածության աստիճանից է կախված ստացածս հնչյունների որակը։ Երբեմն ռետինները կտրվում էին, ու հարվածում դեմքիս ու մատներիս. բայց ցավ չէի զգում, որովհետև դա իմ սխրանքն էի համարում։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ