ԳԻՐ

«Քաղաքական կրքերը հոգեբուժական հիվանդանոցում». ՎԱՐԴԳԵՍ ԴԱՎԹՅԱՆ

Հետագայում ողջ ազգը դարձավ քաղաքագետ ու վերլուծող: Իսկ հոգեբուժական շատ ֆենոմեններ սկսեցին ի հայտ գալ արդեն հիվանդանոցի պատերից դուրս:

«ՏԱՆԸ ՉԻ, ՈՐԴԻ...». Կամ՝ հիշելով Անահիտ Բայանդուրին

Անահիտ Բայանդուրի հետ պատահածի մասին իմացա այստեղ՝ Ամերիկայում և շատ ափսոսացի...

«Թուրք կինը». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Երեխաներս, նրանց՝ թուրքի ով լինելը, որտեղից լինելը չգիտեինք։ Նրանք իրենց գյուղից մեր գյուղ էին գալիս էշերով։ Որը՝ բարձած, որին՝ իրենք նստած։ Նրանք իրենց գյուղերից մեր գյուղ էին բերում մեծամասամբ կարտոֆիլ, միրգ, որ իրենց մոտ ավելի վաղ էին հասունանում։ Բերում էին ցորենի հետ փոխանակելու։ Իրենց երեխաներից էլ էին իրենց հետ բերում, մեկ կամ երկու երեխաներով գալիս էին՝ էշերի հետևից գցած։ Երբ նրանց տեսում էինք, ասում էինք՝ թուրքերը եկան։

«Չէ, ջահել ջան, Դուք իջեք, մի վճարեք ...». ՄՀԵՐ ՄԿՐՏՉՅԱՆ

Դեռ ուսանող էի, երբ մի վարար անձրևոտ օր, ինստիտուտից դուրս գալով, ինձ գցեցի առաջին պատահած տաքսու մեջ, առջևի նստարանին: Ետևը երկու տղամարդ կար նստած, որոնց բարևեցի վարորդախառը, ինչպես այն ժամանակվա քաղաքավարությունն էր պահանջում: Մի քանի վայրկյան հետո միայն զգացի, որ ուղևորներից մեկը Մհեր Մկրտչյանն է:

«Ասացի, գիտե՞ս Քոչարը գեղարվեստի մասին ինչ է ասել..». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Նա սովորաբար սոսկ ներկա էր լինում, երբեք ականատես չեմ եղել, որ ինքն իր սեփական կարծիքը հայտնի, կամ խառնվի բանավեճին իր գիտելիքներով այնպիսի համոզվածությամբ թեմայի շուրջ, ինչպես որ Վռամշապուհ Շաքարյանն էր, Գևորգ Մնացականյանը, Էդուարդ Իսաբեկյանը, Պետրոս Մալայանը և այլք։

«Զորայր Խալափյանի «խոհանոցը» շատ գաղտնիքներ ուներ...». ՎԱՐԴԳԵՍ ԴԱՎԹՅԱՆ

Իմ ուսանողական տարիների լավագույն ընկերներից էր Տիգրանը՝ մի ազնիվ անձնավորություն, որը միշտ խոհերի, ստեղծագործական որոնումների մեջ էր: Նրա հայրը ճանաչված արձակագիր Զորայր Խալափյանն էր, ում հետ «համարձակվեցի» ծանոթանալ Տիգրանի հորդորների շնորհիվ:

«Ախմախը». ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Այդպիսին է այս պատմությունը, որ գրվեց չգիտեմ, թե ինչու, ում համար, և  չգիտեմ` որտեղ, ինչու ծնվեց այն գրելու միտքը ու գրվեց: Գրվեց՝ իմ կամքից անկախ: Սա իրականում չկայացած կամ գուցե կայացած մի քանի ինքնասպանությունների պատմություն է, որ ամեն օր ամեն տեղ լինում է, որը մելանխոլիկներն ու սանգվինիկները յուրովի են մեկնաբանում, անհավատները հրճվում են, հավատացյալները` լռում:

«Հետաքրքիր եք դատում, բայց բավականին տափակ». ԼՈՒԻԶԱ ՍԱՄՎԵԼՅԱՆ

Ստացվեց այնպես, որ բժշկական ինստիտուտում ներկա գտնվեցի պրոֆեսորի մի սքանչելի դասախոսությանը: Վերջում Լուիզա Սամվելյանը հարցեր ուղղեց ներկաներին, փորձելով պարզել նրանց տեսակետները: Դասախոսությունն այնքան հետաքրքիր էր, իսկ մատուցմամբ՝ գունեղ և ներդաշնակ, որ ավարտին որևէ մեկը չէր կարող ինչ-որ հարցեր տալ նրան, ինչպես որ ներկայացման կամ համերգի վերջում արտիստին հարցեր չեն տալիս:

«Լևոն Հախվերդյանն ասաց. Այ տղա, ժողովրդի կեսը...». ՎԱՐԴԳԵՍ ԴԱՎԹՅԱՆ

Այ տղա, դու այդ ի՞նչ ես արել: Խոսքի մեջ կար և հանդիմանություն, և հիասթափություն, և զարմանք, և հիացմունք՝ բոլորը միասին: Ապա, նայեց ուղիղ երեսիս, ձեռքը կտրուկ պարզեց մի ուղղությամբ, ասես, ցանկանալով ցույց տալ ակնհայտ փաստեր, և հանգիստ ասաց.

«Մի անգամ «Կոզիրյոկ»-ում...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ամառվա մի օր, կեսօրն անց, «Կոզիրյոկ» սրճարանի մի հովանոցի տակ նստել ու սպասում էի պատվիրածս մի շիշ ջրին՝ ծարավս հագեցնելու համար։ Շատ մարդ չկար, հեռավոր սեղաններից մեկի մոտ երկուսով նստած տղամարդիկ էին։ Շուտով նրանցից մեկը վեր կացավ, հետևը թափ տալով գնաց, մյուսը՝ շուռ եկավ, նայեց իմ կողմը, ապա մոտեցավ ինձ։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ