ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ

«Ինչպես սիրել երեխաներին․ սահմանում է ՀԱՄԱԶԳԱՅԻՆԸ…»

Հիմա գնացեք ու նայեք Համազգային թատրոնի «ԲԱՐԿԱՆՈ՞ՒՄ ԵՍ…» տաղանդավոր ներկայացումը՝ կառուցված Թումանյանի «Տերն ու ծառան» և Հանս Քրիստիան Անդերսենի «Ծերուկն իր գործը գիտի» հեքիաթներով ու կտեսնեք այն, ինչի մասին գրեցի, կհամոզվեք, որ մանկական ներկայացումը հենց այդպիսին պետք է լինի։

«ՏԱՌԱՊԱՆՔ, որ խոսում է անցյալի ու... ապագայի մասին». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ երբ էի նման խորասուզմամբ գիրք կարդացել, (թեպետ գիրք կարդում եմ գրեթե ամեն օր), ինչպես երեկ կարդացի Վահրամ Ալազանի «Տառապանքի ուղիներում» անկրկնելի հուշապատումը: Այսպես թերևս 80-ականների վերջերին, մեր ազգային զարթոնքի օրերին ու նրանից հետո կարդացել էի այն ժամանակներում դեռևս թմբիրոտ Երևանում պայթյունների նմանվող Անատոլի Ռիբակովի «Արբատի զավակները», Սոլժենիցինի «Գուլագը»…

«Մենք հիմա ունենք «Արշալույսի լուսաբացը», որով կարող ենք խոսել...»

Սա ավելին է խոսելու մեր մասին, քան մեր նույնիսկ ամենահամարձակ դիվանագիտական ելույթները տարբեր ատյաններում: Ավելին, քան, առավելևս, մեր ոչ դիվանագիտական, անպտուղ լեզվակռիվները տարբեր ժողովներում:

«Ցտեսություն, ԱՐՏԻՍՏ...»

Յոթանասունականների կեսերն էր: Մենք տասը-տասնմեկ տարեկան էինք: Ռաֆայել Քոթանջյանն արդեն «Սատանան էր»՝ հայտնի անհնարինության աստիճան: Սատանա, որ երգում էր՝ «Անտառի միջին՝ ծաղկած պարտեզ, Պարտեզի միջին՝ փոքրիկ առվակ, Առվակի միջին մի արահետ, Մի քիչ էլ գնաս, թփերի միջին, գուցե կգտնես սուրբ ճգնավորին»:

«Հպատա՞կ ես: Հպատակ եմ...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Այս արձանագրումը հակառուսականության կամ հակառուսաստանականության հետ կապ չունի:

«Այս պահին որոնել միայն ԵԼՔԵՐ, ԲԱՅՑ…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Իրավունք ունի՞ հանրությունը, հայ ժողովուրդը պատասխաններ պահանջել տխրահռչակ փաստաթուղթը ստորագրած վարչապետից ու նրա քաղաքական ուժից: Հայաստանի և Արցախի իշխանություններից, ռազմական ղեկավարություններից, իշխող քաղաքական ուժերից: Իրավունք ունի՞ պահանջել պատասխանատվություն, քաղաքական հատուցում: Այո: Պետք է հեռանա՞ն արդյոք Հայաստանի և Արցախի ռազմա-քաղաքական ղեկավարությունները, իշխող քաղաքական ուժերը: Այո: Պետք է հեռանան:

«Է՜, Հանրային, Հանրային...2». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ինչո՞ւ այն ժամին, երբ աշխարհի շատ հեռուստաընկերությունների եթերային տաղավարներում քննարկում են համավարակի հետ կապված տարատեսակ խնդիրներ, կառավարությունների ներկայացուցիչներ, բժիշկներ, ամենատարբեր մասնագետներ խոսում են համավարակի ամենատարբեր ասպեկտների մասին, այն հաղթահարելու իրենց երկրների ձեռնարկած քայլերի մասին, մենք դատապարտված ենք դիտելու արդեն մեկ անգամ դիտված հեռուստասերիալը, հետո մյուս անվերջանալի հեռուստասերիալը, հետո մխրճվելու շոուբիզնեսային որևէ «գիգանտի մեծ կենսագրության» բավիղներում ու լսելու նրա «փառավոր կյանքի» մանրամասները՝ հետագա կյանքդ այդ «մեծի» ճամփով անցնելու նկատառումով:

«Է՜, Հանրային, Հանրային...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Տարիներ շարունակ անդրադարձել եմ: Անդրադարձել են իմ շա՜տ գործընկերներ: Հանրայինի մասին շա՜տ ավելի խորքային է խոսվել: Շա՜տ ավելի հիմնավոր վերլուծություններ են արվել: Ի վերջո, շա՜տ ավելի անթույլատրելի, ոչ պրոֆեսիոնալ երևույթներ են արձանագրվել Հանրայինում, քան, նույնիսկ, վարչապետի ուղերձի հետ կապվածն էր՝ սկսած պրոֆեսիոնալ ռեսուրսից, տեխնիկական հագեցվածության խնդիրներից, կառավարման մոտեցումներից մինչև լուրերի տաղավարը հիմնական շենքից հանելն ու «ոտքի տակ» հարմարեցնելը և այլն:

«Բա նողկալի սերիալները չեն սպառնո՞ւմ ազգի վերացմանը...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ակնհայտ է, որ վերջին օրերի ցանցային աղմուկը փերֆորմանսի, դեռևս չնկարահանված ֆիլմի, հայոց լեզվի, հայ գրականության և հայ ժողովրդի պատմության «մտահոգություններով» որևէ կապ չունի ազգայինի, արժեհամակարգի, ազգային-ազատագրականության, հայապահպանության, հայ ժողովրդի ինքնության և այլնի հետ:

«Հայ «մտավորականությունը» հանձնարարող է փնտրում. տխուր է...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Հայտնի մի անեկդոտ կա. մեկի հոգեհանգստի ժամանակ թափորից մի մարդ՝ խանգարելով հրաժեշտի կարգը, կանգնում է հանգուցյալի դագաղի մոտ ու անընդհատ բղավում. Не верю, не верю, не верю: Ու թափորից մեկն ասում է. Дайте пройти тем, кто верит.

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ