Արայիկ Մանուկյան
Արայիկ Մանուկյան

 

«ՀԱՅԵՐ»-ի

հիմնադիր,

գլխավոր խմբագիր

 

Ժուռնալիստիկան

համարում է

սեփական 

«ստորագրության

պատվի»

մասնագիտություն:

 

Հավատացած է, որ 

«Հորինել 

պետք չէ՝ ոչ

երկիր, ոչ

պետություն,

ոչ էլ

կենսագրություն:

Պատասխանատվությունն

ըստ ապրված

կյանքի է

լինելու:

Ոչ թե ըստ

հորինվածի»:

 

Իսկ անքննելի

այս սահմանումը 

հեղինակել է իր

ամենաժուռնալիստ

ընկերը՝ Այդին

Մորիկյանը:

««ՆՌԱՆ ԳՈՒՅՆԸ»՝ նոր գույների արտացոլանքներում…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Թամանյանական տաճարում սփռվում է երաժշտությունը, որ կարծես գալիս է մեր հեռու-հեռավոր նախնիների հարազատ կանչերից, աղոթքի նման լսվում է կոմիտասյան հարազատ երգի ռիթմը, լսվում է պոետի մաքրամաքուր սիրո մրմնջոցը, և այդ կռվանները միախառնվում են իրականության ձայներին, աղմուկներին, իրականության չափումներին, ու ծավալվում է գույնի, լույսի, խռովքի, ընդվզումի մի հրավառություն:

««Խուլի տան» կարմիրները, կամ կարմիր խուլերի տունը…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ամիսներ առաջ, երբ մեր ժամանակի մեծագույն արվեստագետներից մեկը՝ ի դեպ, մեծագույն ոչ միայն և ոչ այնքան հայաստանյան չափումներով, որքան՝ համաշխարհային, Սահակ Պողոսյանը, մի հանդիպման ժամանակ ակնարկեց, որ շուտով հրավիրելու է իր նոր ցուցահանդեսին, ես, իհարկե, համոզված էի, որ ներկա եմ լինելու արվեստային, մշակութային կարևոր ակտի, որն, անշուշտ, բացառիկ հետաքրքիր է լինելու, քանզի առնչվում է Սահակ Պողոսյանի արվեստին:

«ՏԱՌԱՊԱՆՔ, որ խոսում է անցյալի ու... ապագայի մասին». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ երբ էի նման խորասուզմամբ գիրք կարդացել, (թեպետ գիրք կարդում եմ գրեթե ամեն օր), ինչպես երեկ կարդացի Վահրամ Ալազանի «Տառապանքի ուղիներում» անկրկնելի հուշապատումը: Այսպես թերևս 80-ականների վերջերին, մեր ազգային զարթոնքի օրերին ու նրանից հետո կարդացել էի այն ժամանակներում դեռևս թմբիրոտ Երևանում պայթյունների նմանվող Անատոլի Ռիբակովի «Արբատի զավակները», Սոլժենիցինի «Գուլագը»…

««ԿՈՒՏԱԿԱՅԻՆ ԱՄՊԵՐ»-ի կուտակումները». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Անորոշ մեր ժամանակի մեջ, անորոշ մեր աշխարհում, երբ պատերազմներն ամեն օր հրապարակ են նետում ոչ միայն նորանոր զոհեր, ոչ միայն նորանոր մարդկային խեղված ճակատագրեր, ոչ միայն կյանքեր, որոնք այլևս խաթարված են մեկընդմիշտ, այլև մեղքի ու մեղավորության նոր չափաբաժիններ, երկրային ու երկնային տիրույթներում պատասխան տալու հրամայականներ, քաղաքացիական դիրքորոշմամբ արվեստագետի արվեստային արձագանքը կարող է երևույթների մասին խոսել ի լուր աշխարհի և խոսել արվեստի լեզվով:

«ՍՊԱՍՈՒՄԸ՝ կյանքի անատոմիա…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Եթե հնարավոր լիներ կյանքի ընթացքում հաշվել Սպասումի ժամերը, րոպեները, վայրկյանները, կպարզվեր, որ կյանքը ոչ այլ ինչ է, քան՝ Սպասում, ինքնին՝ Սպասում, և կյանքի անատոմիան հենց Սպասումն է: Սպասման բաղադրությունն է, որ խառնվում է արյան բաղադրությանը, և տնօրինում արյունատար անոթների եռքը, որն էլ տնօրինում է մարդու կյանքի ժամանակը:

«Հայրիկը, Մարոն, Պողոսը, Սարոյանը...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Բոլոր աղբյուրներով ճշտել էի, որ 1977-ին Սարոյանը կրկին եկել է Երևան, նրան հյուրընկալել են Երևանի կինոյի տան մեծ դահլիճում, որ դահլիճը լիքն է եղել ափեափ, նույնիսկ կանգնելու տեղ չի եղել: Հետո Սարոյանը բարձրացել է կինոյի տան «Բուխարու սրահ», սարոյանավարի ստորագրել է «Բուխարու սրահի» պատին, բայց ոչ մի վավերագիր չէի կարողանում գտնել, բացի սարոյանական վեհաշուք ստորագրությունից, որն իր պես փառահեղորեն այսօր էլ «Բուխարու սրահի» պատին է:

«Ես յոթանասունականների Երևանի երևանցի տղա եմ…». ՌՈՒԲԵՆ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Կոմիտասի անվան Կամերային երաժշտության տան միստիկ դահլիճում հնչում է համաշխարհային մեծության կոմպոզիտորի՝ Բենջամին Բրիտտենի երաժշտությունը, դահլիճը լեփ-լեցուն է, հնչում է Կոմիտաս, ու համաշխարհային բեմեր նվաճած մեր Հասմիկ Պապյանը երգում է կոմիտասյան սիրելի, հարազատ, հոգի վեհացնող երգը, դահլիճը լուռ է, բեմում է ոչ բարձրահասակ, նրբակազմ, արտաքին ու ներքին բարեկրթության փայլով դիրիժորը, որը մագնիսականության օրենքով, ձգողականության ուժով ու մարդկային հմայքով գերում է, ու երաժշտությունը կախարդում է բոլորին, կախարդում է իր աստվածային կամքով:

««ՄԵՏԱՎԵՐՍԻՑ» «Սուբստրատում՝ ՀՈՂԱՐՎԵՍՏ…»». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Եվ ոչինչ այնքան նյութեղենորեն չի պատկերում կյանքը, որքան Հողը, քանզի Հողը ծնունդ է ու մահ, Հողը հայրենիք է ու երկիր, Հողը մշակույթ է, Հողը մարդն է, հացը, որ նույն ինքը մարդն է, մարդեղենությունը, Հողը մարմին է, սահման, անսահմանություն:

«ԳՅՈՒՄՐԻԻ զգայուն նյարդերը…». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ես այս նյութը կարող էի վերնագրել Գյումրին, Ալեքսը, Վահագնը, Սարգիսը, Արմենուհին,  Gyumri Art Week-ը… ու այսպես շարունակ թվարկելով անուններ: Բայց փորձեմ զգացողություններս խտացնել «Գյումրիի զգայուն նյարդերը» վերնագրում: Ես մտադիր չէի գրել Գյումրիի մասին: Առաջին անգամը չէ, որ վայելում էի սքանչելի այդ քաղաքի մարդկանց, միջավայրը: Հարյուր-հազարավոր ժամեր եմ անցկացրել Գյումրիում տասնյակ տարիներ շարունակ: Ի վերջո, Գյումրին՝ մեր մշակույթը սնող իր երակներով մեր արյան մեջ է՝ անկախ գյումրեցի լինել-չլինելու հանգամանքից, իսկ արյան բաղադրության մասին գրելը դժվար է: Ի վերջո, Գյումրիի մասին անհնար է գրել մի քանի էջ: Դա երևի կարող են անել օտարները:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ