Արայիկ Մանուկյան
Արայիկ Մանուկյան

 

«ՀԱՅԵՐ»-ի

հիմնադիր,

գլխավոր խմբագիր

 

Ժուռնալիստիկան

համարում է

սեփական 

«ստորագրության

պատվի»

մասնագիտություն:

 

Հավատացած է, որ 

«Հորինել 

պետք չէ՝ ոչ

երկիր, ոչ

պետություն,

ոչ էլ

կենսագրություն:

Պատասխանատվությունն

ըստ ապրված

կյանքի է

լինելու:

Ոչ թե ըստ

հորինվածի»:

 

Իսկ անքննելի

այս սահմանումը 

հեղինակել է իր

ամենաժուռնալիստ

ընկերը՝ Այդին

Մորիկյանը:

«Է՜, Հանրային, Հանրային...2». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ինչո՞ւ այն ժամին, երբ աշխարհի շատ հեռուստաընկերությունների եթերային տաղավարներում քննարկում են համավարակի հետ կապված տարատեսակ խնդիրներ, կառավարությունների ներկայացուցիչներ, բժիշկներ, ամենատարբեր մասնագետներ խոսում են համավարակի ամենատարբեր ասպեկտների մասին, այն հաղթահարելու իրենց երկրների ձեռնարկած քայլերի մասին, մենք դատապարտված ենք դիտելու արդեն մեկ անգամ դիտված հեռուստասերիալը, հետո մյուս անվերջանալի հեռուստասերիալը, հետո մխրճվելու շոուբիզնեսային որևէ «գիգանտի մեծ կենսագրության» բավիղներում ու լսելու նրա «փառավոր կյանքի» մանրամասները՝ հետագա կյանքդ այդ «մեծի» ճամփով անցնելու նկատառումով:

«Է՜, Հանրային, Հանրային...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Տարիներ շարունակ անդրադարձել եմ: Անդրադարձել են իմ շա՜տ գործընկերներ: Հանրայինի մասին շա՜տ ավելի խորքային է խոսվել: Շա՜տ ավելի հիմնավոր վերլուծություններ են արվել: Ի վերջո, շա՜տ ավելի անթույլատրելի, ոչ պրոֆեսիոնալ երևույթներ են արձանագրվել Հանրայինում, քան, նույնիսկ, վարչապետի ուղերձի հետ կապվածն էր՝ սկսած պրոֆեսիոնալ ռեսուրսից, տեխնիկական հագեցվածության խնդիրներից, կառավարման մոտեցումներից մինչև լուրերի տաղավարը հիմնական շենքից հանելն ու «ոտքի տակ» հարմարեցնելը և այլն:

«Հայաստանը միշտ եղել ու մնում է իմ տունը ...». ՌՈՒԶԱՆ ՄԱՆԹԱՇՅԱՆ

Որքան էլ տարօրինակ թվա, համաշխարհային օպերային մշակույթում քայլ առ քայլ բեմեր նվաճող հայազգի սոպրանո Ռուզան Մանթաշյանի արվեստին ծանոթ չէի:

«Բա նողկալի սերիալները չեն սպառնո՞ւմ ազգի վերացմանը...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Ակնհայտ է, որ վերջին օրերի ցանցային աղմուկը փերֆորմանսի, դեռևս չնկարահանված ֆիլմի, հայոց լեզվի, հայ գրականության և հայ ժողովրդի պատմության «մտահոգություններով» որևէ կապ չունի ազգայինի, արժեհամակարգի, ազգային-ազատագրականության, հայապահպանության, հայ ժողովրդի ինքնության և այլնի հետ:

«Երբ սերը նախախնամությամբ է, ԲԺԻՇԿԸ՝ ԾՆՈՒՆԴՈՎ…».

Շա՜տ տարիներ առաջ, երբ դպրոցական գրադարանից գողացած գրքում կարդում էի զգայացունց  պատմությունը առասպելական բժշկի մասին, ու րոպե առ րոպե ապրում էի նվիրյալ բժշկի կյանքը՝ հիսունականների Հայաստանի հեռավո՜ր, շա՜տ հեռավոր գյուղում, գիշերային խավարի, ցեխոտ արահետների, անձրևի ու ցրտի գոյությամբ կյանքի ու մահվան սահմանագծին մարդու ապրելու համար կռիվ տվող բժշկի կյանքը, այն իրապես առասպելական էր թվում, գրողական հորինվածք, որքան էլ որ արձակը վավերագրական էր ու պատմությունը իրական ու հավաստի:

«Հայ «մտավորականությունը» հանձնարարող է փնտրում. տխուր է...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Հայտնի մի անեկդոտ կա. մեկի հոգեհանգստի ժամանակ թափորից մի մարդ՝ խանգարելով հրաժեշտի կարգը, կանգնում է հանգուցյալի դագաղի մոտ ու անընդհատ բղավում. Не верю, не верю, не верю: Ու թափորից մեկն ասում է. Дайте пройти тем, кто верит.

«…Երբ Հառիճավանքում ՀԱՍՄԻԿ ՊԱՊՅԱՆՆ Է…»

Հիմա, երբ Հառիճավանքից լսվում է կոմիտասյան «Ծիրանի ծառ»-ը, «Գարուն ա, ձուն ա արել»-ը, «Խնկի ծառ»-ը, «Կանչե, կռունկ»-ը, «Էրվում եմ, էրվում եմ»-ը, «Կաքավիկ»-ը, «Քելե, քելե»-ն, «Հայաստան, երկիր դրախտավայր»-ը, ու Հասմիկ Պապյանի անշփոթելի ձայնն արձագանքում է շրջակա ձորերում՝ բախվելով Հառիճը եզրող հպարտ լեռներին, իսկ Հառիճավանքի բակում, աշնան արևից ջերմող հսկա սալաքարերին ուխտավորի նման նստած են պարզ ու շիտակ մարդիկ՝ ունկնդրելու համար սիրելի երգչուհուն, ես փնտրում եմ Սյուզիին ու չեմ գտնում, կամ՝ գուցե չեմ ճանաչում նրան, որովհետև Սյուզին մեծացել է, անշուշտ, բայց Հառիճավանքի բակում այլ փոքրիկ հառիճեցիներ կան՝ նույն արևից ու ցրտից ճաքճքած թուշիկներով, որ Կոմիտաս ունկնդրելով նույն հպարտությամբ են խոսում իրենց Հառիճի մասին:

«Ես ծնվել եմ, որ աշխարհը դարձնեմ ավելի լավը...». ԱԼԵՔՍ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ

Իմ կարծիքով՝ ես ծնվել եմ, որ աշխարհը դարձնեմ ավելի լավը և իմ ուժերի չափով աշխարհը դարձնեմ ավելի երաժշտական: Օրինակ, Ջոն Լեննոնի ամենահայտնի երգերից մեկը՝ «Imagine»-ը. այդ երգի պես կուզենայի աշխարհը փոխել, այսինքն` որ աշխարհում խաղաղություն տիրեր, բոլորը սիրեին իրար, օգնեին միմյանց, և երբեք չարություն չլիներ:

ՄԻՆԱՍԻՑ՝ Նարեկ. երկար ճանապարհ...

Տարիների սպասումից հետո ես երկյուղածորեն ու սրբազան ակնածանքով մուտք եմ գործում Մինասի՝ Մինաս Ավետիսյանի, Նալբանդյան փողոցի տան վերնահարկում գտնվող հայտնի արվեստանոց. առեղծվածային ու խորհրդավոր այն արվեստանոցը, որում 1972-ի հունվարյան այրվող գիշերից հետո մոխրացան Մինասի հարյուրավոր կտավներ, և Մինասի այրու՝ նկարչուհի Գայանե Մամաջանյանի, հետ զրույցների երկու օր անցկացնում այն պատերի մեջ, ուր աշխատել էր Մինասի միտքն ու ձեռքը:

«Վանոյի հետ և առանց Վանոյի...». ՎԱՍԱԿ ԴԱՐԲԻՆՅԱՆ

Կարդալ է պետք այս գիրքը, որի բոլոր գաղտնիքներն, անշուշտ, չեմ բացահայտի: Այս գիրքը բացահայտում է նույնիսկ այն մարդուն, որն ապրել է այդ գրքում ամփոփված ժամանակը:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ