Արայիկ Մանուկյան
Արայիկ Մանուկյան

 

«ՀԱՅԵՐ»-ի

հիմնադիր,

գլխավոր խմբագիր

 

Ժուռնալիստիկան

համարում է

սեփական 

«ստորագրության

պատվի»

մասնագիտություն:

 

Հավատացած է, որ 

«Հորինել 

պետք չէ՝ ոչ

երկիր, ոչ

պետություն,

ոչ էլ

կենսագրություն:

Պատասխանատվությունն

ըստ ապրված

կյանքի է

լինելու:

Ոչ թե ըստ

հորինվածի»:

 

Իսկ անքննելի

այս սահմանումը 

հեղինակել է իր

ամենաժուռնալիստ

ընկերը՝ Այդին

Մորիկյանը:

ՇՈՒՇԻԻ առաջնագծի «զինվորները»...

Առաջին անգամ մի քիչ ավելի երկար ժամանակով Արցախ մեկնեցի 89-ի փետրվարին: Երևանում արևոտ, բայց սառը փետրվար էր, Ստեփանակերտում՝ արևոտ ու տաք: Գրեթե անձյուն ձմեռ: Մեկնեցի «Էրեբունի» օդանավակայանից, «Յակ- 40» փոքրիկ, անհարմար ինքնաթիռով: Մեկնելու այլ տարբերակ չկար: Միակ տարբերակն էր: Արցախն «օղակված» էր Լաչինով, Քելբաջարով...: Ստեփանակերտի օդանավակայանում ադրբեջանական ՕՄՕՆ-ն էր՝ ռուս զինվորականների հետ: Ստուգում էին անթաքույց թշնամանքով, ավտոմատի փողով քրքրելով բեռները:  89-ի Շուշիում արդեն հայեր չկային: Ստեփանակերտը ծվարած էր Շուշիից իջնող ահռելի վտանգի տակ: Շուշեցիները Ստեփանակերտի միակ, կարծեմ «Ղարաբաղ» անհրապույր ու ավերակ հյուրանոցում էին՝ փախստական սեփական երկրում: Հայաստանը հեռվում էր, դեռ՝անհասանելի: Միակ բանը, որ ունեին արցախցիները՝ ոգին էր, անկոտրում ոգին, պայքարի մղումը, հույսը, հավատը, հեռանկարը, դեպի Հայաստան ճանապարհները...:

«Ես Հարությունին հենց դրա համար եմ շնորհավորում...». ԱՐԱՅԻԿ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Հանճարեղորեն ճիշտ էր իմ ընկեր Այդին Մորիկյանը, երբ ասում էր. «Հորինել պետք չէ՝ ոչ երկիր, ոչ պետություն, ոչ էլ կենսագրություն: Պատասխանատվությունն ըստ ապրված կյանքի է լինելու, ոչ թե ըստ հորինածի»:

«Վրացական կինոն այսօր բում է ապրում». ՎԱԽԹԱՆԳ ԿՈՒՆՑԵՎ-ԳԱԲԱՇՎԻԼԻ

Ասեմ, որ այսօր գրեթե ոչ մի վրացական ֆիլմ դուրս չի մնում միջազգային կինոաշխարհի ուշադրությունից, մրցանակներից: Վերջին տարիներին շատ նշանակալի մրցանակներ են բերվել Վրաստան նաև Ա սերիայի փառատոներից: Կաննում կային վրացական ֆիլմեր:

Իրականության ու երազանքի «ՓԱԿՈՒՂԻՆ»

Ո՞ւր է նայում մարդը. անցյալի՞ն, որը մնացել է իր տարիների հեռվում, երազ է ու ոչ մի կապ չունի իր իրականության հետ, թե՞ իրականությանը, որը ոչ մի կերպ չի աղերսվում իր երազանքների հետ: Կյանքը մնացել է իրականության ու երազանքի փակուղում:

ԲԱԳՐԱՏՅԱՆՆ  է խոսում

Նախ ասեմ, որ այսպիսի վերնագրի ընտրությունը պայմանավորված է երկու հանգամանքով. Ա. Հրանտ Բագրատյանը սիրում է իր մասին խոսել երրորդ դեմքով և, Բ. այսպիսի շարադասությունը միտված է ուշադրության սևեռացմանը: Հիշո՞ւմ եք՝ սովետալևիտանյան «Говорит  Москва»-ն, որը թարգմանվում է «Խոսում է Երևանը», բայց որը Հրաչուհի Ջինանյանի «աղքատ» հայերենի փայլուն լեզվիմացության և լեզվաընկալման շնորհիվ դարձավ «Երևանն է խոսում»՝ փոխելով բառակապակցության գաղափարախոսական շեշտադրումը:

Հայ տականքի «ԼՅՈՒՍՏՐԱՑԻԱ»-ն կամ «Խավարում»-ի անընդհատ տարիներ...

Լյուստրացնել, որպեսզի հետևեն «ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը»։ Սա հրամայական է, որովհետև «Պատմությունը կրկնվելու սովորություն ունի», եթե չասենք, որ այն արդեն իր սովորության հաճույքում է: Սա ճանապարհ է, որ տանում է դեպի «փրկություն ներսից» և խորհրդանշական է, որ ճանապարհն այդ անցնում է դեպի թումանյանական լույսը տանող բարձրունքը հաղթահարելով:

«Որքան քիչ է սերը, այնքան չարությունն է շատ...». ՏԻԳՐԱՆ ՄԱՆՍՈՒՐՅԱՆ

Օ, սերը… Ամենամեծ ուժն է: Մեր կարողությունների լավագույն մասը՝ մեր մարմնից սկսած մինչև հոգեբանություն, մինչև զգացական աշխարհ կամ սեր է կոչվում, կամ առնչվում է դրա հետ:

Երբ գալիս է «ԾԻՐԱՆԸ»

Երբ գալիս է «Ոսկե Ծիրանը», համաշխարհային կինոն ու նրա լեգենդները քայլում են Հայաստանում, միայն Հայաստանում, վայելում են Հայաստանն ու հայի ոգին, հայի շունչը, հյուրընկալությունը, նվիրումը, սերը ու դրանք տանում են աշխարհով մեկ, իսկ երեսառած Երևանին մնում է վայելել կինոն, շոգը, ամառը, գույները, զով երեկոների «Ծիրան»-յան ջազը, գիշերային կինոօրերի շունչը, սուրճ, սառը սպիտակ գինի և անսեթևեթ ու ազատ մարդկանց սիրուն ներկայությունը:   

«Օպերայի ՈՒՐՎԱԿԱՆԸ...»

Քսանհինգ տարվա անկախ Հայաստանը չի կարողացել լուծում գտնել մի հարցի՝ (երանի, իհարկե, մեկը լիներ այդ հարցը). ո՞վ է թատրոնի (թատրոնների) ղեկավարը՝ գլխավոր ռեժիսո՞րը, գեղարվեստական ղեկավա՞րը, տնօրե՞նը: Այս եռագլուխ համակարգին օպերային թատրոնում գումարվում է ևս մի քանի գլուխ. դիրիժորը, խմբավարը, առաջին ջութակը, գլխավոր սոլիստը և այլն՝ կախված յուրաքանչյուր անհատի ամբիցիաներից և նկրտումներից:

«Ամենահանճարեղ ստեղծագործությունն, ի վերջո, կյանքն է...». ՎԱՍԱԿ ԴԱՐԲԻՆՅԱՆ

Առհասարակ դժվար է ապրելը և՛ առանց ստեղծագործելու, և՛ ստեղծագործելով: Եթե հեշտ լիներ ապրելը, ես չէի գրի. ոչ մի դեպքում: Եթե կյանքը մեր ուզածով լիներ, մենք դրսևորվելու, վայելելու ու նաև էդ կյանքին ու ուրիշներին  օգտակար լինելու իմաստով բավարարված, ինքնաբավ լինեինք, երևի թե շատ քիչ մարդ կստեղծագործեր, չէր փնտրի ինքնադրսևորվելու այլընտրանք:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ