ԱՐԺԵՀԱՄԱԿԱՐԳ

«Արեւելք եւ Արեւմուտք...». ԿՈՍՏԱՆ ԶԱՐԵԱՆ

Արդ, հարց է ծագում, մենք, հայերս, կանգնած երկու այս հսկայ աշխարհների՝ մշակոյթային Արեւելքի եւ քաղաքակրթական Արեւմուտքի միջեւ, ի՞նչ կերպով պիտի կարողանանք իրագործել մեր պատմական ճակատագիրը:

«Կա՛ց, ես դեռ չեմ հասկացել…Ես դեռ կհասկանամ, այ, կտեսնես…». ԱՆԴՐԵՅ ԲԻՏՈՎ

Տասնհինգ տարի առաջ, բռնցքամարտիկի պատասխան հարձակում կատարելով, նա ինձ ասում էր․ «Լսիր, դու դա ինչպե՞ս հասկացար»։ Նա նկատի ուներ իր մասին իմ հոդվածը։ «Չէ՞ որ դու չպետք է հասկանայիր դա։ Դու, ախր, չգիտես ձին ինչ է՝ ո՞նց հասկացար՝ ով է Ալխոն»։ Եվ այժմ գովեստից նեղանալու իմ հերթն էր։ Ես կարող էի նրա հպարտությունը նույնքան նվաստացնելով հայտարարել․ «Կա՛ց, ես դեռ չեմ հասկացել… Ես դեռ կհասկանամ, այ կտեսնես… »:

«Արդարություն. հավերժական զառանցանք». ԶՈՐԱՅՐ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Եթե արդարությունը քաղաքականության նպատակն է, ապա ի՞նչ կա այդ նպատակից անդին, չէ՞ որ չկա որևէ ոճիր, չարագործություն, հատկապես զանգվածային բնույթի, որ արարված չլինի արդարության վսեմ նպատակներով։ Արդարությունը լայն հասկացություն է, միաժամանակ` նեղ անձնական։ Արդարությունից, ինչպես ծառից, ճյուղավորվում են էթիկայի մյուս հասկացությունները, և ինչպես տարածություն, ժամանակ, զանգված, շարժում և այլ տիեզերական հասկացություններից յուրաքանչյուրը չկա և գոյություն չունի առանց մյուսների, ճիշտ այդպես արդարություն, ազատություն, հավասարություն, ճշմարտություն և այլ էթիկական հասկացություններից ամեն մեկը չկա առանց մյուսների, և, ուրեմն, կարելի է ասել, թե այդ հասկացություններն էլ մեր ներքին տիեզերքի անբաժանելի հատկանիշներն են։

«Պատմության սկիզբն ու շարունակությունը». ՎԱԶԳԵՆ ՍԱՐԳՍՅԱՆ 

Այս տողերը Վազգեն Սարգսյանը գրել է 1999 թվականի հոկտեմբերին... Հոկտեմբերի մեկի՞ն, տասի՞ն, քսանի՞ն... Հայտնի չէ: Կամ գուցե հայտնի է: Ամեն դեպքում, այս տողերը գրել է սպանվելուց առավելագույնը 27 օր առաջ... Ինչո՞ւ:  Սպանության էպիկրի՞զն էր շարադրում նրանց համար, ովքեր հետագայում հերձելու էին պատմությունը, թե՞ չհերձվող պատմության հետագիծն էր անթեղում:

«...ԱՆՏԻՊՆԵՐԻ տիրույթ մուտքի և ընթերցման իրավունքը...»

Հայրենիքները չեն տրվում մեկընդմիշտ, հայրենիքները նվաճվում են ամեն օր: Մեկընդմիշտ տրված հայրենիքներ չկան: Վատ են այն որդիները, որ հայրերի տան տեղը իրենց տները չեն բարձրացնում: Վատ սերունդներ են այն սերունդները, որ իրենց հայրենիքները նորից չեն գտնում...»:

Հայ տականքի «ԼՅՈՒՍՏՐԱՑԻԱ»-ն կամ «Խավարում»-ի անընդհատ տարիներ...

Լյուստրացնել, որպեսզի հետևեն «ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը»։ Սա հրամայական է, որովհետև «Պատմությունը կրկնվելու սովորություն ունի», եթե չասենք, որ այն արդեն իր սովորության հաճույքում է: Սա ճանապարհ է, որ տանում է դեպի «փրկություն ներսից» և խորհրդանշական է, որ ճանապարհն այդ անցնում է դեպի թումանյանական լույսը տանող բարձրունքը հաղթահարելով:

«Ինքը երկնքի՛ աստղ է...». ԱՆԵՏ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Ճիշտ այն պահին, երբ Երևանի կենտրոնում՝ «Ոսկե Ծիրան»-ային ծնունդ աստղային պուրակում, բացվում էր Վարպետի՝ Ֆրունզե Դովլաթյանի աստղը, Երևանի արվարձաններից մեկում մենք սպասում էինք «Դովլաթյանի» Սոնային: Ինչո՞ւ հենց «Դովլաթյանի» Սոնայի հետ որոշեցինք հանդիպել այդ խորհրդավոր օրը, դժվար է ասել: Գուցե այն պատճառով, որ մենք նրան որոնել էինք շա՜տ երկար:

«Մեզ երբեք չասաց, թե ինչ պետք է անենք...». ԱՆԵՏԱ ԵՐԶՆԿՅԱՆ

Չկան նրա Երևանի մարդիկ, նրանց սերերը, նրանց օրերը, նրանց գիշերները, նրանց մտերմությունները: Չկա նրանց քաղաքը: Բայց, բարեբախտաբար, կան սերունդներ, որ հիշում են այն Երևանի մարդկանց, նրանց քաղաքն ու պատվում են նրանց, որովհետև նրանք հիշողության մեջ են և ուրեմն՝ ապրում են:

Երբ «մահվան մասին պատմում է կյանքը». ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆՆ ու...որբերը

Մենք ապրում ենք մի իրականությունում, որտեղ աղմուկը գերակշիռ է, իսկ լռությունը՝ արհամարհված, որտեղ կարևորն ու անկարևորը հաճախ խառնվում են՝ ստեղծելով զավեշտ ու ողբերգություն: Տեսնում ենք ճաշակ չունեցող հարուստների և մտածողություն չունեցող քաղաքական գործիչների, լսում ենք ինքնասիրություն չունեցող արվեստագետների և ծառից պոկված տերևի նման դողացող մտավորականների:

Ի՞ՆՉ ԵՆ ԱՍՈՒՄ Կարեն Սերոբիչի օրագրերը

Մենք երկար ենք մտածել՝ հրապարակե՞լ այս նյութը, թե՝ ոչ, որովհետև այն առնչվում է մարդկանց, որոնցից շատերն այսօր արդեն մեզ հետ չեն և, բնականաբար, արձագանքել չեն կարող: Սակայն, նկատի առնելով, որ Կարեն Դեմիրճյանի օրագրերը հրատարակված են, որոշեցինք, այնուամենայնիվ դրանցից որոշ դրվագներ առավել հանրայնացնել: Կարեն Դեմիրճյանը շատ հետաքրքիր սովորություն է ունեցել: Իր օրագրերում բացառիկ արժեքավոր մանրամասներով վավերագրել է իր աշխատանքային օրերը: Դրանք հիմնականում իրեն հատուկ ոճով արված հակիրճ գրություններ են՝ անհավատալիորեն անկեղծ, որոշակի համառոտագրումներով, տողատակերով, հուշումներով, ակնարկներով, վերաբերմունքի հստակ ընդգծմամբ:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ