Վարդիթեր Գիշյան
Վարդիթեր Գիշյան

«Սոկոնի ճաշ...». ՎԱՐԴԻԹԵՐ ԳԻՇՅԱՆ

 

Խոհանոցի լայներես սեղանի վրա թափված են թաց սնկի գլուխները, հատակը լեցուն է կեղևած փշրանքներով:

Մաքրում եմ սնկի գլուխներն այնպես, ինչպես տեսել եմ իմ տատ ու պապերից, նրանք էլ՝ իրենց տատ ու պապերից:

Դարձյալ հիշողությանս հանձնված հայտնվում եմ մեր սարերում. գյուղի հոլիկի առաջ՝ նստած է պապս՝ ձեռքին իր հատուկ դանակը, որով գրեթե իր բոլոր գործերն է ավարտին հասցնում: Տատը փայտե տնակի կիսաբաց դռան փականը շրխկացնելով գնում գալիս է, կաթսաների ու դույլերի պռունկները իրար զարկելով ու դրանք այն կողմ տանելով: Ես եմ՝ նստած եմ շուռ տված երկաթե դույլին և ուշադրությամբ հետևում եմ պապիս ձեռքի ընթացքին՝ մանկական գլխուղեղումս քննության առնելով պապիս գործողությունները:

- Այ կնիկ, էդ կողմինը դեռ չեմ մաքրել, էտ ո՞ւր ես վեր ածում:

- Էս լավը չի, անպետք ա,- պատասխանում է տատս ու ստեպ-ստեպ չկեղևած սնկերը լցնում աղբի մեջ, այդպիսով կարծես գլուխն ազատելով սնկատումից:

- Պահ-պահ-պահ, էտ ինչի՞ց ենթադրեցիր, որ էտ անպետ ա, լա մին դեսը բեր,- այս ասելով պապը հմտորեն թռցնում է տատիս ձեռքի սնկերով լի թասը: Լա տե՜ս, է, բա էսենց սոկոնը դենը կածե՞ն,- գլուխը ափսոսանքով տարուբերելով ասում է պապին:

- Իհաաա՜, սոկոն ա էլի, էնենց ես սիրտդ վրա բերում, ոնց որ ... ծառերին լիքն ա` էլի կքաղես,- իրեն պարտված զգալով պատասխանում է տատս:

Մտքումս մեկ խղճում, մեկ էլ՝ հանդիմանում եմ ծերուկներիս, իսկ ավելի ուշ՝ երկուսից էլ ձանձրացած թողնում ու իջնում գետափ կամ մոտակա անտառափեշը:

- Ես ձեր դատավորը չե՛մ,- զառամյալներիս նախատում եմ, հոգու խորքում, սակայն, երկուսին էլ շատ սիրելով և հենց այդ սիրուց ավելի շատ բարկանալով նրանց վրա, որ անհաշտ են:

Իրիկնամութին բոլորս հավաքվում էինք գյուղական համեստ սեղանի շուրջ: Թեյի ժամն է: Սեղանին եռում է սամովարը՝ փորը մինչը կափարիչը փքելով: Ինքնաեռի ամեն գոլորշու հետ տնակում տարածվում է ծաղկախոտերից պատրաստված անուշ թեյի բույրը:

Փայտե մի կտորով առանձնացված խոհանոց կոչվող մասից տատս կաթսայով բերում է վառարանից հենց նոր վերցրած մրոտված կաթսան, որի միջից աչքով էին անում կեսօրին մաքրած սնկերը: Օդի մեջ բռնում եմ սնկապուրի անուշահոտ գոլորշին:

Ի՜նչ անուշ է, ի՜նչ համով: Գդալս սկսում եմ անհանգիստ դխդխկացնել սեղանին, մինչև հերթն ինձ է հասնում:

Պապս նստած է սեղանին գլխին: Տանեցիք, սեղանի երկու կողմերը պարսպած, լուռ հետևում են տատիս շերեփի վեր ու վարին: Ահա հերթը հասավ նաև ինձ: Ափսեն տատի ձեռքից թռցնելով գլուխս գոլորշուց ներս եմ խրում և խորը շնչում սոկոնի բույրը: Մինչև թոքերս գալարվում է ճաշի բույրը և  արդեն իսկ կշտանում եմ: Շատ համեղ է:

Իրոք, որ սխալ չեմ կարծել, թե տատս շերեփի իսկական վարպետ է:

 

Վարդիթեր Գիշյան

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ