ՆՈԹ

«Am-Առ. Լատինատառ Հայաստանից՝ լատինական Ամերիկա…». ԱՐԱ ԱԼՈՅԱՆ

Վստահ եմ, այս փորձությունն էլ կտանենք պատվով, եթե չենք սպառել մեր ազգային ինքնասիրության (չշփոթել սնապարծության կամ եսասիրության հետ) ու արժանապատիվ կենսակերպի վերջին նկրտումներն ու նպատակադրումները:

«ԱՂԲԸ մեր հանապազօրյա...».ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մինչև վերջերս Հայաստանը 2-3 հիմնական բրենդ ուներ, որոնցով ներկայանում էր աշխարհին` Ցեղասպանություն, Ազնավուր և, որոշ մե՜ծ վերապահումով, մեր կոնյակը: Խնդրում եմ, եկեք չխաբենք ինքներս մեզ. ոչ Արարատի, ոչ Տիգրան Մեծի և ոչ էլ 2.800 տարեկան Երևանի մասին միջին վիճակագրական եվրոպացին, ամերիկացին կամ ճապոնացին գաղափար անգամ չունի:

ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏ (ֆանտասմագորիկ պատմվածք). ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

2057 թվական: Մայիս: Կիրակի: Ամերիկյան գերզարգացած խոշոր մի քաղաքի հայկական  փոքրիկ վարժարաններից մեկում սկսում է Հայ ժողովրդի պատմության կիրակնօրյա դասը: Աշակերտները՝ տասներկու տարեկանին մոտ, գույնզգույն տատուներով, անհասկանալի կտրվածքի ու գույնի մազերով, քթածակերին ու ականջաբլթակներին փայլփլուն քարեր, աղմուկով գրավում են դասասենյակը: Նրանց անգլերեն շաղակրատանքը մասամբ ընդհատվում է ուսուցչի ներս մտնելով:

«ՉԱՐԵՆՑ՝ խենթությունից առ Աստված...». ԼԵՎՈՆ ԳԱԼՍՏՅԱՆ

Ահա գրում է. «Քույրը խնդաց, բարեկամը ծիծաղեց, օտար մարդիկ հայհոյեցին ու անցան, Միայն պոռնիկը մշուշում համբուրեց, և խելագարը բարևեց կիսաձայն»: Փաստորեն, Չարենցին միայն Խելագարն է բարևել, միայն նա՜ է հասկացել իր լեզուն: Ինչո՞ւ, որովհետև Հանճարին միայն Խելագարը պիտի բարևի: Ըստ էության, «բարևել»-ը Չարենցի պոետիկայում  նշանակում է «ճանաչել»…Եվ քանի որ միայն սրբազան խենթությամբ է հնարավոր առնչվել Վերին ուժին, ուրեմն, Խելագարի «բարևի» խորքում փնտրենք Աստծու ողջույնը Հանճարին…

Դրա համար էլ «ԷԴ ԵՐԿԻՐԸ ԵՐԿԻՐ Ա...»

Դրա համար էլ «էդ երկիրը երկիր ա դառել», ուր երազում ենք փախչել ու հանձնվել Հայաստանն աղտոտող, Երևանի փողոցներում թքող ու մեքենայի պատուհանից աղբ նետող ու, ընդհանրապես, մեր երկրից զզված Հայաստանը շատ «սիրող» ու հետո՝ «կարոտող» հայերովս:

Նյու Յորք, Լոնդոն...ՀԱՄԶԱՉԻՄԱՆ

Այսօր Հայաստանի տուրիզմի մասին խոսում են բոլորը: Երևի այն պարզ պատճառով, որ տնտեսության քիչ թե շատ աշխատող ճյուղերից մեկն է` լավ, թե՝ վատ: Բայց ցանկացած խոսակցություն սկսվում ու ավարտվում է զուգարանների հարցով: Ի՞նչ տուրիզմ, ի՞նչ բան, եթե անգամ հասարակական զուգարաններ չկան… Ու դրան հետևում են «փառապանծ» 11-րդ Կարմիր բանակից ժառանգություն մնացած «փառապանծ» լոզունգները` «Զարգացնե՛նք տուրիզմը Հայաստանում», «Ապահովե՛նք հասարակական զուգարանների առկայությունը», «Տուրիստների քանակը հասցնենք հարյուր միլիոնի» և այլ: Ու առաջարկվում են «հանճարեղ» լուծումներ` հատկապես զուգարանների մասով: Ասենք, ամեն տասը կիլոմետրը մեկ տեղադրել զուգարան, ամեն զուգարանի կողքին` մեկ ոստիկան, որ որևէ մեկը զուգարանը չփչացնի ու այսպես…:

Չէ՞ որ իրենք էԼԻՏԱՐ ԵՆ…

Մեզանում…Ինքը զինքն էլիտար դասակարգին դասողներն իրենց երեխաներին ունենում են էլիտար ծննդատներում (ցանկալի է Լոնդոնում կամ Վաշինգտոնում, գոնե՝ Լոսում), իրենց սիրասուններին ուղարկում են էլիտար մանկապարտեզներ, հետո` էլիտար դպրոց, (նույնիսկ նախարարի կարգավիճակովներն են այսպես վարվում), ապա` էլիտար բուհ (ու նորից ցանկալի է Լոնդոն, Վաշինգտոն, կամ գոնե՝ Լոս), ապա դասավորում են էլիտար աշխատանքի, հետո էլիտար մեքենաներով էլիտար ռեստորանում էլիտար հարսանիք են անում ու էլիտար թոռներ ունենում՝ երբեմն միլիոնավոր դոլարներ ծախսելով այդ էլիտարության ցուցադրման համար:

Պտույտ մը ԻՏԱԼԻԱՅՈՒՄ

Օդանավակայան մեկնելիս տաքսու իտալացի վարորդը հարցրեց, թե որտեղից եմ: Ասացի` Հայաստանից եմ (sono di Armenia). Դրան հետևեց վարորդի հիացական բացականչությունը. -Romania! Adoro la Romania! (Ռումինիա՜: Պաշտու՜մ եմ Ռումինիան):

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ