Դավիթ Խաչիյան
Դավիթ Խաչիյան

 

Արձակագիր

 

 

«էշից իջնելու ժամանակը…». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մեզ երկար ուսումնասիրելով՝ մեր դրացիները մի հետաքրքիր բան են նկատել՝ հայի ամենալավ գաղափարը միշտ վերջում է երևան գալիս: Հաճախ՝ երբ արդեն անշրջելիորեն ուշ է լինում կամ էլ հսկայական ջանքեր ու միջոցներ են պահանջվում սխալներն ուղղելու և նախնական վիճակին վերադառնալու համար:

«Ձուկ բռնելու չգնա՞նք, կամ գաղութարարներ սեփական հայրենիքում...». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մեր ընդերքի թալանի օրինակով մսխում ենք նաև մեր ֆլորան ու ֆաունան: Հետո կտեսնեք: Կարևորը՝ այս պահին վայելենք կյանքը: Հետո՞: Հետո մի բան կանենք:

«Թոխմախի մետաստազները…». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Կարելի է տեղերն աճուրդով վաճառել: Հրաշալի կողմնակի եկամուտ քաղաքային իշխանությունների  համար: Ի դեպ, Պանթեոնի տարածքն էլ կարելի է մի քիչ ընդլայնել ու դարձյալ աճուրդով վաճառել: Փողը երբեք շատ չի լինում…

«Հաց ու զվարճալիք…Համեցեք, կերեք…կամ՝ ձև և բովանդակություն». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մենք կարևոր հարցեր ունենք լուծելու՝ ժողովրդից ազգ ու պետություն դառնալու տատասկոտ ճանապարհին: Թե չէ՝ կշարունակենք նույնիսկ «Երազ» մակնիշի մեքենա չարտադրելով երազել «Մերսեդեսի» մասին:

«Տեսնես Իսահակյանը Մակիավելլի կարդացե՞լ է...». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Հետո հայացքս ընկավ Իսահակյանին շրջապատած անճաշակ ու ժամանակավրեպ կառույցներին: Շրջվեցի մեջքով, որ չտեսնեմ: Հանդիպակաց մայթին պիտի որ մեր մեկ այլ Վարպետի՝ Կոմիտասի անունը կրող Կամերային երաժշտության տունը լինի: Չկա… Դարձյալ որևէ հոգևոր արժեքից զուրկ քաղաքային անասնագոմեր են: Եվ հիշեցի, թե ինչպես էր տարիներ առաջ հասարակության համար այդքան վտանգավոր «հավակնոտ փոքրամասնությունը», որին մեզանում հաճախ արհամարհանքով «մտավորականություն» են անվանում, անհույս փորձեր էր բանեցնում դիմակայելու այս համատարած անճաշակությանն ու, եթե կուզեք, քաղաքակործան զոռբայությանը: Չհաջողվեց: Տիրակալները, նախարարներն ու ոստիկանություն հորջորջվող տասներկու-հազարանոց զորքն իրենց բարձրության վրա գտնվեցին: Եվ քայլ առ քայլ, հիրավի մակիավելլիական ճշգրտությամբ, առաջ տարան իրենց ծրագիրը: Հանուն իշխանության և ինքնահաստատման: Այսօր Իսահակյանն ու Կոմիտասը ամոթխած ծվարել են շաուրմայանոցների ստվերում:

«ԱՂԲԸ մեր հանապազօրյա...».ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մինչև վերջերս Հայաստանը 2-3 հիմնական բրենդ ուներ, որոնցով ներկայանում էր աշխարհին` Ցեղասպանություն, Ազնավուր և, որոշ մե՜ծ վերապահումով, մեր կոնյակը: Խնդրում եմ, եկեք չխաբենք ինքներս մեզ. ոչ Արարատի, ոչ Տիգրան Մեծի և ոչ էլ 2.800 տարեկան Երևանի մասին միջին վիճակագրական եվրոպացին, ամերիկացին կամ ճապոնացին գաղափար անգամ չունի:

ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏ (ֆանտասմագորիկ պատմվածք). ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

2057 թվական: Մայիս: Կիրակի: Ամերիկյան գերզարգացած խոշոր մի քաղաքի հայկական  փոքրիկ վարժարաններից մեկում սկսում է Հայ ժողովրդի պատմության կիրակնօրյա դասը: Աշակերտները՝ տասներկու տարեկանին մոտ, գույնզգույն տատուներով, անհասկանալի կտրվածքի ու գույնի մազերով, քթածակերին ու ականջաբլթակներին փայլփլուն քարեր, աղմուկով գրավում են դասասենյակը: Նրանց անգլերեն շաղակրատանքը մասամբ ընդհատվում է ուսուցչի ներս մտնելով:

Դրա համար էլ «ԷԴ ԵՐԿԻՐԸ ԵՐԿԻՐ Ա...»

Դրա համար էլ «էդ երկիրը երկիր ա դառել», ուր երազում ենք փախչել ու հանձնվել Հայաստանն աղտոտող, Երևանի փողոցներում թքող ու մեքենայի պատուհանից աղբ նետող ու, ընդհանրապես, մեր երկրից զզված Հայաստանը շատ «սիրող» ու հետո՝ «կարոտող» հայերովս:

Նյու Յորք, Լոնդոն...ՀԱՄԶԱՉԻՄԱՆ

Այսօր Հայաստանի տուրիզմի մասին խոսում են բոլորը: Երևի այն պարզ պատճառով, որ տնտեսության քիչ թե շատ աշխատող ճյուղերից մեկն է` լավ, թե՝ վատ: Բայց ցանկացած խոսակցություն սկսվում ու ավարտվում է զուգարանների հարցով: Ի՞նչ տուրիզմ, ի՞նչ բան, եթե անգամ հասարակական զուգարաններ չկան… Ու դրան հետևում են «փառապանծ» 11-րդ Կարմիր բանակից ժառանգություն մնացած «փառապանծ» լոզունգները` «Զարգացնե՛նք տուրիզմը Հայաստանում», «Ապահովե՛նք հասարակական զուգարանների առկայությունը», «Տուրիստների քանակը հասցնենք հարյուր միլիոնի» և այլ: Ու առաջարկվում են «հանճարեղ» լուծումներ` հատկապես զուգարանների մասով: Ասենք, ամեն տասը կիլոմետրը մեկ տեղադրել զուգարան, ամեն զուգարանի կողքին` մեկ ոստիկան, որ որևէ մեկը զուգարանը չփչացնի ու այսպես…:

Չէ՞ որ իրենք էԼԻՏԱՐ ԵՆ…

Մեզանում…Ինքը զինքն էլիտար դասակարգին դասողներն իրենց երեխաներին ունենում են էլիտար ծննդատներում (ցանկալի է Լոնդոնում կամ Վաշինգտոնում, գոնե՝ Լոսում), իրենց սիրասուններին ուղարկում են էլիտար մանկապարտեզներ, հետո` էլիտար դպրոց, (նույնիսկ նախարարի կարգավիճակովներն են այսպես վարվում), ապա` էլիտար բուհ (ու նորից ցանկալի է Լոնդոն, Վաշինգտոն, կամ գոնե՝ Լոս), ապա դասավորում են էլիտար աշխատանքի, հետո էլիտար մեքենաներով էլիտար ռեստորանում էլիտար հարսանիք են անում ու էլիտար թոռներ ունենում՝ երբեմն միլիոնավոր դոլարներ ծախսելով այդ էլիտարության ցուցադրման համար:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ