Դավիթ Խաչիյան
Դավիթ Խաչիյան

 

Արձակագիր

 

 

«Հաց ու զվարճալիք…Համեցեք, կերեք…կամ՝ ձև և բովանդակություն». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մենք կարևոր հարցեր ունենք լուծելու՝ ժողովրդից ազգ ու պետություն դառնալու տատասկոտ ճանապարհին: Թե չէ՝ կշարունակենք նույնիսկ «Երազ» մակնիշի մեքենա չարտադրելով երազել «Մերսեդեսի» մասին:

«Տեսնես Իսահակյանը Մակիավելլի կարդացե՞լ է...». ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Հետո հայացքս ընկավ Իսահակյանին շրջապատած անճաշակ ու ժամանակավրեպ կառույցներին: Շրջվեցի մեջքով, որ չտեսնեմ: Հանդիպակաց մայթին պիտի որ մեր մեկ այլ Վարպետի՝ Կոմիտասի անունը կրող Կամերային երաժշտության տունը լինի: Չկա… Դարձյալ որևէ հոգևոր արժեքից զուրկ քաղաքային անասնագոմեր են: Եվ հիշեցի, թե ինչպես էր տարիներ առաջ հասարակության համար այդքան վտանգավոր «հավակնոտ փոքրամասնությունը», որին մեզանում հաճախ արհամարհանքով «մտավորականություն» են անվանում, անհույս փորձեր էր բանեցնում դիմակայելու այս համատարած անճաշակությանն ու, եթե կուզեք, քաղաքակործան զոռբայությանը: Չհաջողվեց: Տիրակալները, նախարարներն ու ոստիկանություն հորջորջվող տասներկու-հազարանոց զորքն իրենց բարձրության վրա գտնվեցին: Եվ քայլ առ քայլ, հիրավի մակիավելլիական ճշգրտությամբ, առաջ տարան իրենց ծրագիրը: Հանուն իշխանության և ինքնահաստատման: Այսօր Իսահակյանն ու Կոմիտասը ամոթխած ծվարել են շաուրմայանոցների ստվերում:

«ԱՂԲԸ մեր հանապազօրյա...».ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

Մինչև վերջերս Հայաստանը 2-3 հիմնական բրենդ ուներ, որոնցով ներկայանում էր աշխարհին` Ցեղասպանություն, Ազնավուր և, որոշ մե՜ծ վերապահումով, մեր կոնյակը: Խնդրում եմ, եկեք չխաբենք ինքներս մեզ. ոչ Արարատի, ոչ Տիգրան Մեծի և ոչ էլ 2.800 տարեկան Երևանի մասին միջին վիճակագրական եվրոպացին, ամերիկացին կամ ճապոնացին գաղափար անգամ չունի:

ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏ (ֆանտասմագորիկ պատմվածք). ԴԱՎԻԹ ԽԱՉԻՅԱՆ

2057 թվական: Մայիս: Կիրակի: Ամերիկյան գերզարգացած խոշոր մի քաղաքի հայկական  փոքրիկ վարժարաններից մեկում սկսում է Հայ ժողովրդի պատմության կիրակնօրյա դասը: Աշակերտները՝ տասներկու տարեկանին մոտ, գույնզգույն տատուներով, անհասկանալի կտրվածքի ու գույնի մազերով, քթածակերին ու ականջաբլթակներին փայլփլուն քարեր, աղմուկով գրավում են դասասենյակը: Նրանց անգլերեն շաղակրատանքը մասամբ ընդհատվում է ուսուցչի ներս մտնելով:

Դրա համար էլ «ԷԴ ԵՐԿԻՐԸ ԵՐԿԻՐ Ա...»

Դրա համար էլ «էդ երկիրը երկիր ա դառել», ուր երազում ենք փախչել ու հանձնվել Հայաստանն աղտոտող, Երևանի փողոցներում թքող ու մեքենայի պատուհանից աղբ նետող ու, ընդհանրապես, մեր երկրից զզված Հայաստանը շատ «սիրող» ու հետո՝ «կարոտող» հայերովս:

Նյու Յորք, Լոնդոն...ՀԱՄԶԱՉԻՄԱՆ

Այսօր Հայաստանի տուրիզմի մասին խոսում են բոլորը: Երևի այն պարզ պատճառով, որ տնտեսության քիչ թե շատ աշխատող ճյուղերից մեկն է` լավ, թե՝ վատ: Բայց ցանկացած խոսակցություն սկսվում ու ավարտվում է զուգարանների հարցով: Ի՞նչ տուրիզմ, ի՞նչ բան, եթե անգամ հասարակական զուգարաններ չկան… Ու դրան հետևում են «փառապանծ» 11-րդ Կարմիր բանակից ժառանգություն մնացած «փառապանծ» լոզունգները` «Զարգացնե՛նք տուրիզմը Հայաստանում», «Ապահովե՛նք հասարակական զուգարանների առկայությունը», «Տուրիստների քանակը հասցնենք հարյուր միլիոնի» և այլ: Ու առաջարկվում են «հանճարեղ» լուծումներ` հատկապես զուգարանների մասով: Ասենք, ամեն տասը կիլոմետրը մեկ տեղադրել զուգարան, ամեն զուգարանի կողքին` մեկ ոստիկան, որ որևէ մեկը զուգարանը չփչացնի ու այսպես…:

Չէ՞ որ իրենք էԼԻՏԱՐ ԵՆ…

Մեզանում…Ինքը զինքն էլիտար դասակարգին դասողներն իրենց երեխաներին ունենում են էլիտար ծննդատներում (ցանկալի է Լոնդոնում կամ Վաշինգտոնում, գոնե՝ Լոսում), իրենց սիրասուններին ուղարկում են էլիտար մանկապարտեզներ, հետո` էլիտար դպրոց, (նույնիսկ նախարարի կարգավիճակովներն են այսպես վարվում), ապա` էլիտար բուհ (ու նորից ցանկալի է Լոնդոն, Վաշինգտոն, կամ գոնե՝ Լոս), ապա դասավորում են էլիտար աշխատանքի, հետո էլիտար մեքենաներով էլիտար ռեստորանում էլիտար հարսանիք են անում ու էլիտար թոռներ ունենում՝ երբեմն միլիոնավոր դոլարներ ծախսելով այդ էլիտարության ցուցադրման համար:

Չտեսներ, չլսեր ԹԱՄԱՆՅԱՆԸ

Ուրեմն շարունակենք զուգարան-բաղնիքային հոգեբանությամբ շենքեր սարքել, մայթերը ներկել եռագույնի ու իսլամի գույների համադրությամբ (ի՜նչ կրեաԾիվ ենք), «Եվրոռեմոնտ» անել Գառնու կամուրջն ու Հաղարծինը, Արամ Մանուկյանի տունը «օբյեկտ» սարքել ու... որպես մեծագույն ձեռքբերում մի 30 տարվա օգտագործված «Լամբորգինի» քշել՝ թքելով պատուհանից դուրս ուղիղ մեր քաղաքի երեսին: Բայց չմոռանանք, որ թքելը նույնպես ենթարկվում է բումերանգի օրենքին, որը թույլ չի տալու անգամ 50 տարի հետո օրհնել հայ շինարարին ու նրա պատվիրատուին, այնպես, ինչպես սիրում ենք օրհնել մեր նախնի շինարարներին ու նրանց պատվիրատուներին՝ արքաներից մինչև սովորական իշախաններ:

Պտույտ մը ԻՏԱԼԻԱՅՈՒՄ

Օդանավակայան մեկնելիս տաքսու իտալացի վարորդը հարցրեց, թե որտեղից եմ: Ասացի` Հայաստանից եմ (sono di Armenia). Դրան հետևեց վարորդի հիացական բացականչությունը. -Romania! Adoro la Romania! (Ռումինիա՜: Պաշտու՜մ եմ Ռումինիան):

ՀԱՄԱԳՈՐԾԱԿՑԵ՞Լ, թե՝ մրցակցել

Թվում է` Հայաստանի զբոսաշրջության, դրա խնդիրների և զարգացման հեռանկարների մասին միայն ամենածույլը դեռ չի խոսել: Ամեն դեպքում` որքան մեծ լինի պրոֆեսիոնալ կարծիքների և տեսակետների բազմազանությունը, այնքան ավելի հեշտ կլինի գրագետ հետևությունների հանգելը և գործնական եզրակացություններ անելը:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ