Թեմիկ Խալափյան
Թեմիկ Խալափյան

 


 

«Թե ինչպես Վազգեն Վեհափառը խրատեց ինձ...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

1971 թվականին էր։ Ես նոր-նոր էի չափահասության տարիքի մեջ մտել և իմ աշխարհայացքի բուռն ձևավորման շրջանում էի: Ավագ եղբորս՝ Զորայրի հետ Մոսկվայից «ԻԼ-18» ինքնաթիռով պիտի թռչեինք Երևան։ Մենք արդեն տեղավորվել էինք ինքնաթիռում, երբ մի քանի հոգևորականների ուղեկցությամբ ներս մտավ Վեհափառը։ Շրջագայությունից էր վերադառնում։

«Քրոնիկոն...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Իսկ ոստիկանությունում այլ բարքեր են, գիտե՛ք։

«Սև հավի ձուն ու կարմիր կովի կաթը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Նա նորից կռացավ, գլխարկը գետնից վերցրեց, մազերը հավաքեց գլխարկի տակ, դրեց գլխին ու երկու ցուցամատերով հենվեց սեղանին, գլուխը քիչ խրեց ուսերի մեջ ու այդ ուռած ու փքված բլուրների հետևից, նայելով աչքերիս մեջ, հոնքերը իրար հավաքած, աչքերը կիսախուփ՝ ֆշշացրեց.

«Ծիծաղը լռությամբ կուլ տվեցինք...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Մարտիկյանը և Հարությունյանը նույն գույնի՝ մոխրագույն ցիլինդր էին դնում։ Երբ Մարտիկյանն իր գլխին էր ուզում դնել գլխարկը, զգաց, որ  ինչ-որ մի բան այն չէ, բայց շարունակեց մի կերպ հարմարեցնել գլխին։ Մեկ էլ, իր նստած տեղից արագ պոկվելու պես Վահան Հարությունյանը վեր կացավ, մոտեցավ Մարտիկյանին, մի ձեռքով նրա գլխից խլելու պես վերցրեց ցիլինդրը, կախեց կախիչից, մյուս ձեռքով էլ մյուսն արագ դրեց Մարտիկյանի գլխին ու շտապ էլի հետ վերադարձավ, նստեց ու գլուխը կախեց մատյանի վրա։

«Թուրք կինը». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Երեխաներս, նրանց՝ թուրքի ով լինելը, որտեղից լինելը չգիտեինք։ Նրանք իրենց գյուղից մեր գյուղ էին գալիս էշերով։ Որը՝ բարձած, որին՝ իրենք նստած։ Նրանք իրենց գյուղերից մեր գյուղ էին բերում մեծամասամբ կարտոֆիլ, միրգ, որ իրենց մոտ ավելի վաղ էին հասունանում։ Բերում էին ցորենի հետ փոխանակելու։ Իրենց երեխաներից էլ էին իրենց հետ բերում, մեկ կամ երկու երեխաներով գալիս էին՝ էշերի հետևից գցած։ Երբ նրանց տեսում էինք, ասում էինք՝ թուրքերը եկան։

«Ասացի, գիտե՞ս Քոչարը գեղարվեստի մասին ինչ է ասել..». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Նա սովորաբար սոսկ ներկա էր լինում, երբեք ականատես չեմ եղել, որ ինքն իր սեփական կարծիքը հայտնի, կամ խառնվի բանավեճին իր գիտելիքներով այնպիսի համոզվածությամբ թեմայի շուրջ, ինչպես որ Վռամշապուհ Շաքարյանն էր, Գևորգ Մնացականյանը, Էդուարդ Իսաբեկյանը, Պետրոս Մալայանը և այլք։

«Մի անգամ «Կոզիրյոկ»-ում...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ամառվա մի օր, կեսօրն անց, «Կոզիրյոկ» սրճարանի մի հովանոցի տակ նստել ու սպասում էի պատվիրածս մի շիշ ջրին՝ ծարավս հագեցնելու համար։ Շատ մարդ չկար, հեռավոր սեղաններից մեկի մոտ երկուսով նստած տղամարդիկ էին։ Շուտով նրանցից մեկը վեր կացավ, հետևը թափ տալով գնաց, մյուսը՝ շուռ եկավ, նայեց իմ կողմը, ապա մոտեցավ ինձ։

«Պիտի ամուսնանա՞մ, որ տարիքս թաքցնեմ». ՍԻԼՎԱ ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ

Երբ վերջացավ պաշտոնական արարողությունը, ներկա գտնվող լրագրողներից, հատկապես երիտասարդ աղջիկ լրագրողներից շատերն առիթը բաց չթողնելու համար մոտենում ու զանազան հարցեր էին տալիս բանաստեղծուհուն, առավելապես վերջինիս տարիքն իմանալը հիմնական հարցերից մեկն էր։

«Նոր տարին, քյուֆթան ու...բժիշկը». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Բժիշկը՝ մի բարձրահասակ, գիրուկ ու բարետես երիտասարդ, միգուցե իրենց հասակակից մի տղամարդ էր։ Ներս մտանք, տեղավորվեցինք սեղանի շուրջ, տանտիկինն անցավ գործի՝ մեզ հյուրասիրելու։ Բերեց մեծ գնդերով քյուֆթան, ամեն մեկիս երեք հատ, դրեց սեղանին։

«Մետրոյում...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Երբ մետրոյի գնացքը նորից մտավ թունելի մեջ, շռնդալի չխչխկոցի ձայնից պառավն արթնացավ, բացեց աչքերն ու մի անգամ էլ հորանջեց թեթևակի, շուրջը նայելով, իհարկե, այս անգամ քաղաքավարությունից դրդված ձեռքը բռունցք արած, բերանի մոտ պահած։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ