Թեմիկ Խալափյան
Թեմիկ Խալափյան

 


 

«Հոսքագիծը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ո՞վ կմտածեր, որ էդ օձի կծած, կեպին գլխին քաշած, ինքն էլ միշտ շատ փիս սփրթնած, գործարանի տարածքի ու վարչական շենքի հավաքարարների բրիգադիրից կսկսվի՝ էդ քթի մազից, որ հավաքարարների հավաքած աղբն էլ մինչև իրեն ցույց չտային, թույլ չէր տալիս աղբամանի մեջ լցնել: Աղբը կքրքրեր, մեջը միշտ մի բան կփնտրեր ու կգտներ՝ պատահական կորսված թե կանխամտածված դեն նետած մի բան: Խնամքով գրպանը կդներ՝ եթե փոքր մի բան էր, մեծ իրերը՝ պայուսակի մեջ, պահակակետով հանգիստ կանցներ:

«Խնայողության առաջարկը, կամ՝ Սովետի օպտիմալացումը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Մի բաժնի վարիչ ունեինք, «հոգի» տղա էր, մի քանի տեղ էր աշխատում՝ գիտեինք, մինչև անգամ ասում էին, որ ինչ-որ տեղ նաև գլխավոր ինժեներ է: Ամեն ինչում մեզ հետ խորհուրդ կաներ, կխոսեր՝ ոնց որ հարազատը հարազատի հետ: Շունշանորդին մինչև անգամ իր համար ծխախոտ չէր առնի՝ մերը կծխեր:

«Ցնցոտիների մեջ մարդուն էի տեսել, միգուցե՝ թագավորին…». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Պատերազմը մեզ էլ էր հասել: Չափավոր էլ չէինք կարողանում սնվել, ինչ ճարում էինք, այն էլ ուտում էինք, ոչինչ չէինք շռայլում, ամեն ինչ արժեքավոր էր դարձել բոլորի համար: Մարդիկ կորցրել էին աշխատանքը՝ աղքատացել, ամեն ունեցած հինը պահում էին ավելի նեղ օրվա համար. կոշիկ, շոր, գլխարկ, վերարկու և այլ քուրջ ու փալասից մինչև ավտոմեքենա ու ավտոբուս:

«Թիթեռը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Նա՝ հազիվ չորս տարեկան ամենափոքր քույրս, ոտքի թաթերին ձգված՝ պատուհանից դուրս էր նայում, իսկ գարնան մեղմ անձրևից հետո պայծառ արևը սկսել էր օդը տաքացնել։ Մեղուները  օդում սկսել էի գժություններ անել, դեռ նոր-նոր տրաքած բողբոջների վրա պար էին բռնել։ Փոքրիկը ինչ-որ բան էր փնտրում տնամերձի տարածքում, թե՞ աշխարհին էր նայում, միգուցե գիշերը իր երազում տեսածն էր փնտրում, ոչ ոք չէր կարող ասել։ Բայց կարծես թե փնտրում էր ինչ-որ հրաշալի, լինելիության սահմանի վրա գտնվող, իր համար անբացատրելի բան։

«Երեքնոցը...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Հեռվից նկատեցի այդ կնոջը, որին պիտի հանդիպեի: Աբովյան փողոցն էր, անցուդարձ անողներ, մեքենաների աղմուկ, պաղպաղակ վաճառողներ և այլ բաներ: Ասֆալտը հալվում էր, կանանց կրունկները խրվում էին ձյութի մեջ: Նա հետ ու առաջ էր քայլում մայթի ստվերոտ կողմով ու եզրաքարերի վրայով: Սպասեցի մինչև նա հակառակ կողմ կգնար, հետ կշրջվեր և նորից ետ կգար դեպի իմ կողմը, որ նոր մոտենայի:

«Կարոտն ու Սերը չպիտի թողնեինք...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ի՞նչ կարող ես անել, էն մարդը, որ իր մեջ Կարոտն ու Սերը ուներ՝ մեզնից հետ է մնացել, կամ մենք ենք շտապել առաջ անցել իրենից՝ կարոտի ու սիրո կարևորությունը անտեսելով։

«Ես այդ ժամանակ այս նկարի տեսքով էի...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ինձ արվեստագետների այդ միջավայրում հիանալի էի զգում: Հրաշալի արվեստագետներ, հանգիստ իրենց համար նստած մի որևէ սրճարանում, ազատ, անդուռ լսարաններ, անփող դասախոսություններ, գնա, նստիր մի տեղ, եթե նույն սեղանին տեղ չկա, թեկուզ կողքի սեղանի մոտ, կարող ես ավելի հեռու էլ նստել կամ թեկուզ ուսդ թիկն տուր պատին, ձեռքերդ խաչիր կրծքիդ ու լսիր, թե ինչ են նրանք խոսում:

«Մենք հաղթել ենք, մարդի՜կ։ Զգո՜ւյշ...». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

-Մի հատ ասա՛, հոպար ջան՝ քայլ արա ու մերժի՛ր, - ասում է սրանցից մի դեղնակտուց մեկը ու բռունցքը վեր տնկում, ապա ճկույթն ու ցուցամատը բերանը խցկում ու զիլ սուլում։ Մյուսներն ինձ նայելով միահամուռ բղավում են.

«Այսպիսի պատմություն…». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ինձ մի ծանոթ մարդ է պատմել այս պատմությունը, որ դեռ անցյալ դարի կեսերին է տեղի ունեցել։ Միայն մոռացել եմ, թե ո՞ր շրջանի, ո՞ր գյուղում են ծավալվել իրադարձությունները։

«Իզաբե՜լ, Իզաբե՜լ, իմ սե՜ր…». ԹԵՄԻԿ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Այսպես, Շառլ Ազնավուրը, ինձ նվաճելուց զատ, ինձ զրկեց նաև իմ աշխատավարձի եռապատիկը գերազանցող պարգևավճարից։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ