«ՀԱՅԵՐ» մեդիահարթակ
«ՀԱՅԵՐ» մեդիահարթակ

 

Մենք

հավատում 

ենք

մեզ:

Ո՞վ էր գեղեցկուհին «Սարոյան եղբայրներից». կյանք, սեր, ճակատագիր...

Ո՞վ էր դեռևս հեռավոր վաթսունականներից իր դավադիր գեղեցկությամբ ու տաղանդով բազմաթիվ անվանավոր ռեժիսորների սրտերը նվաճած գեղեցկուհին, ինչպե՞ս ապրեց իր կյանքի տարիները, ի՞նչ ճանապարհ անցավ, ի՞նչ ճակատագիր ունեցավ և այլն...ահա այսպիսի մարդկային զրույց էինք փնտրում նրա ընտանիքի անդամներին որոնելիս:

«Մենք չունենք երազանք, ունենք թախիծ, կարոտ և հիշողություններ...». ԱՐԹՈՒՐ ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ

Համայնքային մտածողություն ցուցաբերելով` մենք միայն մտածում ենք նեղ, փոքր, սահմանափակ շահերի մասին, և անգամ երբ մեզ առաջարկվում է մտածել և աշխատել լայն դաշտում՝ որպես պետություն, մենք դարձյալ այդ պետություն երևույթը ընկալում ենք որպես համայնք` նեղացնելով և սեղմելով ընդհուպ մինչև առանձին խմբերի և անհատների շահերը: Առաջնորդվում ենք հետևյալով. կամ՝ «իմն է, և ես անում եմ ինչ ուզում եմ», կամ՝ «եթե իմը չէ, ապա չեմ պատրաստվում դրա օգտին աշխատել»: Այս վիճակն է, որ ակնհայտ է նաև այսօր և ուղեկցում է «անցում» կոչվածը:

«ՑԱՎՈՒՄ ԵՄ, որ հետո չհանդիպեցինք...»

Լուսանկարիչ Հակոբ Բերբերյանի արխիվում հայտնաբերում ենք Արա Վահունու յոթ բացառիկ, երբևէ չհրապարակված լուսանկար...: Որտե՞ղ, ի՞նչ հանգամանքներում, ի՞նչ միջավայրում են ծնվել Արա Վահունու այս եզակի լուսանկարները: «Մենք պայմանավորվել էինք հանդիպել «Նաիրի» կինոթատրոնի մոտ...: Մենք գնացինք մի բնակարան, որը պատկանում էր շատ հայտնի մի նկարչի: Նա կարծեմ Թիֆլիսահայ նկարիչ էր...:

Ի՞ՆՉ ԵՆ ԱՍՈՒՄ Կարեն Սերոբիչի օրագրերը

Մենք երկար ենք մտածել՝ հրապարակե՞լ այս նյութը, թե՝ ոչ, որովհետև այն առնչվում է մարդկանց, որոնցից շատերն այսօր արդեն մեզ հետ չեն և, բնականաբար, արձագանքել չեն կարող: Սակայն, նկատի առնելով, որ Կարեն Դեմիրճյանի օրագրերը հրատարակված են, որոշեցինք, այնուամենայնիվ դրանցից որոշ դրվագներ առավել հանրայնացնել: Կարեն Դեմիրճյանը շատ հետաքրքիր սովորություն է ունեցել: Իր օրագրերում բացառիկ արժեքավոր մանրամասներով վավերագրել է իր աշխատանքային օրերը: Դրանք հիմնականում իրեն հատուկ ոճով արված հակիրճ գրություններ են՝ անհավատալիորեն անկեղծ, որոշակի համառոտագրումներով, տողատակերով, հուշումներով, ակնարկներով, վերաբերմունքի հստակ ընդգծմամբ:

Ո՞վ է առեղծվածային Վահանը...

«...Ամբողջ գիշեր նա ինչ-որ մեկի հետ խմել էր: Ու՞մ հետ՝ այդպես էլ չասաց...: Սրճարանում, որտեղ բոլորը նրան գիտեին, տվել էին օղի ու նրա սիրած «ձվաձեղը»: Ցուրտ է եղել: Եկել է տուն գնալու ժամանակը: Վահանը նրան տաքսու փող է առաջարկել, բայց նա հրաժարվել է, ասել է, որ ոտքերը չի կարողանում քարշ տալ: Վահանը նրան շալակել է ու տարել այնտեղ, որտեղ նրա շալակի մարդը նրան ասել է: ...Նրանք մտել են ինչ-որ խուլ բակեր: Վահանը հասկացել է, որ վերջն է, որ ինչ-որ բան այստեղ մաքուր չէ: Նրա շալակի մարդը մետաղաձողով հարվածել է նրա գլխին: Վահանն արթնացել է նրանից, որ թափառականները ուզեցել են նրանից խլել կաշվե կիսավերարկուն: Նա մնացել է անփող, առանց էստոնական գրանցման անձնագրի: Նա վեր է կացել ու գնացել է տուն: Տանը շատ վատացել է: Զանգահարել է Կնոպին, նա շտապօգնություն է կանչել, տեղափոխել են հիվանդանոց: Նա գանգի կոտրվածք է ստանում, արյունազեղ ուռուցք: ...Նրան փրկել էր ցուրտը...»:

ԲԱՌԸ՝ Լևոն Խեչոյանի...

«...Ասել` հայն իր հայրենիքում չի կարող ապրել, նման մտածելակերպը անաստվածության, անխղճության, ինքնասպանության պես բան է...»:

«ՑԱՎԴ տանեմ»

Մենք որոշեցինք զերծ մնալ Աղետի բազմաթիվ մանրամասն նկարագրություններից, փրկվածների վկայություններից, մարդկային բազմաթիվ հոգեցունց պատմություններից, որոնք նաև Դավիթի գրքում կան: Մենք որոշեցինք ներկայացնել այնպիսի պատումներ Դավիթ Գայից, որոնք այն զգացողություններն են, որ նա ունեցել է Հայաստանում, որոնցով սիրել է Հայաստանը: Հայաստանը, որ սիրելի է անգամ ծանր վշտի մեջ:

«ԵՍ ՏԵՍԱ մահը նրա աչքերում...»

Երբ հարցազրույցը սկսեցին, ես նայեցի վարպետի աչքերին ու չզարմանաք, մահը նկատեցի նրա աչքերում: Գիտեք, ինքը շատ տրամաբանված խոսում էր, հարցերին էր պատասխանում, միտքը պայծառ էր, իր ֆիզիկան կար, բայց ինքը կյանքով էստեղ չէր:

Գյումրին, Մանսուրյանը, ՄԵՆՔ...

Մանսուրյանական երեկոն Գյումրիում, Գյումրիի գիտակցումը կարող է այսօրվա հրամայականը լինել վաղվա ուղղությամբ և այդ հրամայականը կարող է իշխող դառնալ: Ինչո՞ւ ոչ: Չի կարող սխալվել մաեստրոն. «...արվեստի խնդիրը այդքան անմիջականորեն կամ միաժամանակ այսօրվա իրականության հետ այդքան պարզ կապերի մեջ չէ»:

Աշխարհը Հայաստանով արած ՀԱՍՄԻԿ ՊԱՊՅԱՆԸ

Երեսուն տարի առաջ նոյեմբերի 16-ին, Երևանի օպերայի և բալետի պետական ակադեմիական թատրոնի բեմում «Սևիլյան սափրիչի» Ռոզինայի անկրկնելի դերերգով հանդիսատեսին ներկայացավ լեգենդար Տաթևիկ Սազանդարյանին ուսանած Հասմիկ Պապյան սոպրանոն և տաղանդը, ձայնը, նվիրումը, արմատները նրան տարան համաշխարհային բեմեր։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ