«ՀԱՅԵՐ» մեդիահարթակ
«ՀԱՅԵՐ» մեդիահարթակ

 

Մենք

հավատում 

ենք

մեզ:

«Լեզուն էլ ունի իր վարպետները...». ԶՈՐԱՅՐ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Հայոց լեզուն աշխարհի հարուստ լեզուներից մեկն է, և չմոռանանք, որ մեր արդի լեզուն զարգանում է ոչ միայն գրաբարից, բարբառներից փոխառություններով ու օտար լեզուներից յուրացումների շնորհիվ, այլ նաև, եթե հետևելու լինենք ընթացիկ գրականությանը, թերթերին, ռադիո և հեռուստահաղորդումներին, ապա կնկատեք, որ համարյա ամեն տարի նորագյուտ բառեր են հայտնվում հայերենում, երբեմն՝ հաջող, երբեմն՝ անհաջող:

«Խոսել՝ նշանակում է մտածել...». ԶՈՐԱՅՐ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

thearmenians.am «Հայեր» մեդիահարթակը սկսում է հրապարակել մի բացառիկ արխիվային գտածո, որ պեղվել է տաղանդավոր արձակագիր, դրամատուրգ վաղամեռիկ Զորայր Խալափյանի գրական արխիվի անտիպ նյութերից: Այն լեզվի մասին գրողի դասախոսության աշխատանքային սեղմագիրն է, որը «կարդացվել» է Երեւանի մենեջմենթի համալսարանի ուսանողների համար, 1998-1999 թվականներին: Դասախոսությունը շատ կենդանի, մատչելի, հետաքրքիր, բազում օրինակներով համադրված, համարձակ եզրահանգումներով ու եզրակացություններով ազատ մտքի մի շարադրանք է: Կարդալով այս դասախոսության սեղմագիրը, տպավորություն է, թե մասնակցում ես գրողի դասին, կենդանի շփման հետ ես նրա հետ, նրա խոհերի ու մտորումների աշխարհում ես: Նույնիսկ ծանոթանում ես նրա աշխատանքային ոճին, տնային հանձնարարություններին և այլն... Մենք բաժանել ենք դասախոսությունը մի քանի մասի՝ ըստ տրամաբանական շղթաների և առաջիկայում այն կներկայացնենք մաս առ մաս: Շնորհակալ ենք Զորայր Խալափյանի ընտանիքին, մասնավորապես գրողի եղբորը՝ Թեմիկ Խալափյանին, այս անկրկնելի գտածոն պատրաստելու և մեզ տրամադրելու համար:

«Ինքը՝ սյուրռեալիզմը՝ ԴԱԼԻՆ ՈՒ ՊԻԿԱՍՈՆ՝ երևույթը...»

Երբ առաջին անգամ հայտարարվեց Հայաստանի Ազգային պատկերասրահում բացվող «Դալի և Պիկասո» բացառիկ ցուցահանդեսի մասին, մտորումները գնացին դեպի 20-րդ դարի երեսնական թվականներ, երբ տակավին երիտասարդ արվեստագետները դեռ չէին նվաճել աշխարհը, բայց գիտակցում էին իրենց արվեստի «նվաճողական» հանգամանքը ու վստահ էին, որ մի օր արվեստի երկնակամարում շողարձակելու են որպես վառ աստղեր:

«Սկսվում էր նոր՝ 1989 թվականը...«Ականատեսի հուշեր»». ԳԱԳԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Փետրվարի 20-ը Հայաստանի նոր ժամանակի սկիզբն է՝ մեր ազգայի զարթոնքի սկիզբը, որի շարունակությունը եղան Հայաստանի անկախ Հանրապետությունն ու ազատ Արցախը, ազատագրված հող հայրենին ու ազատ սերունդը, հայկական բանակն ու հայոց պետականությունը, Հայաստանի քաղաքացին ու արժանապատիվ հայ մարդը...

«Սկիզբ և հունիսի 15. «Ականատեսի հուշեր»». ԳԱԳԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Օպերայի հրապարակում՝ հենց Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի շենքի նախամուտքում հարթակ էր, որտեղ կանգնած էին «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամները: Նրանց շուրջը՝ աստիճաններին և ավելի ներքև, կանգնում էին սովորաբար Կոմիտեին հարող երիտասարդները: Խոսափողի ձայնը ուժեղացվում էր բարձրախոսներով, որոնք հռետորներին լավ լսելի էին դարձնում ամբողջ հրապարակում: Մարդկանց խտությունը համեմատական էր հարթկաի մոտիկությանը: Ով ավելի մոտիկ էր հարթակին, տեսնում էր հռետորներին, ովքեր վերջին շարքերին ամենևին չէին երևում, սակայն այդտեղ հնարավոր էր ծխել, մի բան, որի մասին անգամ խոսք չէր կարող լինել հրապարակի այն մասերում, որտեղից երևում էին հռետորները:

«Բարի՛ եկաք… Փրկեալ Ձեռագործք Հայոց». ՆԱՐԵԿ ՎԱՆ ԱՇՈՒՂԱԹՈՅԱՆ

Պետք է պատկերացնել, թե ի՜նչ բերկրանք կարող է ապրել արժեհամակարգային որոշակի միջավայրում մեծացած երիտասարդ մարդը, երբ տանը հայտնաբերում է հինավուրց հայկական ձեռագործի մի քանի պատառիկ, որոնք պապից մնացած անփոխարինելի մասունքներ են: Դա պապի և թոռան երկխոսության բերկրանքն է՝ երկխոսություն նախնիների լեզվով, նախնիների իմացական շերտերում, նախնիների հոգևոր կապով:

«ՍՈ՞ՒՏ, թե՝ ճշմարտություն...». Իրականության երեսները...

Ո՞վ կարող է ասել: Երևի՝ ոչ-ոք: Իսկ ճշմարտության ու ստի փոխհարաբերություններում մարդու կյանքն է: Կյանքը, որ անցնում է մարդու կողքով: Եվ ի՞նչ անել այդ կյանքի հետ: Վատնել այդ կյանքը՝ որոնելու համար ճշմարտություննե՞ր, որոնք սուտ են ու՝ ստե՞ր, որոնց մեջ այնքան ճշմարտություն կա, թե՞ պարզապես ապրել կյանքը: Ապրել այնպես, ինչպես այն տրված է: Եվ արդյոք որևէ մեկին հաջողվե՞լ է ուղղորդել կյանքը, թե՞ կյանքն ինքն է ուղղորդում ճակատագրեր ու կյանքեր: Կորցնել ժամանակը կյանքի հետ պայքարո՞ւմ, թե՝ պարզապես վայելել կյանքը:

«ԱՅՍՕՐ ԵՄ ԵԿԵԼ, ՎԱՂԸ ԳՆՈՒՄ ԵՄ...». ԿՈՄԻՏԱՍ. Երվանդ Տեր-Մինասյանի բացառիկ հուշը

Կոմիտասին վերջին անգամ ես տեսա 1913 թվականի ամառը, երբ ընտանիքով Ղարաքիլիսա (այժմյանԿիրովական) ամառանոց էի գնացել, և նա եկավ այնտեղ մեզ վերջին անգամ տեսնելու և մնաք բարև ասելու:

«Թուրքի աղջիկը». ԶՈՐԱՅՐ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ինչո՞ւ իմ պապերը այնպես չեն կռվել, որ ես երեխաներիս հետ ապրեի առանց պատերազմ տեսնելու, ձեռքերս արյունոտելու։ Բայց ես էլ եմ պապ դառնալու, թող իմ թոռներն ինձ չկշտամբեն, նրանց ձեռքերը չեն արյունոտվելու, սա Արցախի վերջին կռիվն է։ Հաստա՛տ։           

«Ոչ ոք չգիտի, թե երբ է գալիս ժամանակը, քանզի ժամանակ գոյություն չունի ...». ԱՐԹՈՒՐ ԱՐԻՍՏԱԿԵՍՅԱՆ

Դերասանական ու ռեժիսորական արվեստը հնարավոր չէ բացատրել գիտականորեն։ Դա հրաշք է, մոգություն։ Ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե արվեստն ինչպես է ազդում մարդկային կյանքի վրա։ Դու ֆիլմ ես նկարահանում, և այն իր հետքը թողնում է քո մեջ։ Կարող եմ վերցնել, օրինակի համար՝ մի հին լուսանկար։ Դրա հեղինակը ես չեմ, բայց երբ դիտում եմ այն, տվյալ պահին ես ֆիլմ եմ ստեղծում, ես նայում եմ լուսանկարի մեջ եղած մարդուն, իսկ նա՝ ինձ, ու նա այդ պահին ողջ է։ Այ դա է հրաշագործությունը։

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ