«ՀԱՅԵՐ» մեդիահարթակ
«ՀԱՅԵՐ» մեդիահարթակ

 

Մենք

հավատում 

ենք

մեզ:

«Սկսվում էր նոր՝ 1989 թվականը...«Ականատեսի հուշեր»». ԳԱԳԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Փետրվարի 20-ը Հայաստանի նոր ժամանակի սկիզբն է՝ մեր ազգայի զարթոնքի սկիզբը, որի շարունակությունը եղան Հայաստանի անկախ Հանրապետությունն ու ազատ Արցախը, ազատագրված հող հայրենին ու ազատ սերունդը, հայկական բանակն ու հայոց պետականությունը, Հայաստանի քաղաքացին ու արժանապատիվ հայ մարդը...

«Սկիզբ և հունիսի 15. «Ականատեսի հուշեր»». ԳԱԳԻԿ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Օպերայի հրապարակում՝ հենց Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի շենքի նախամուտքում հարթակ էր, որտեղ կանգնած էին «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամները: Նրանց շուրջը՝ աստիճաններին և ավելի ներքև, կանգնում էին սովորաբար Կոմիտեին հարող երիտասարդները: Խոսափողի ձայնը ուժեղացվում էր բարձրախոսներով, որոնք հռետորներին լավ լսելի էին դարձնում ամբողջ հրապարակում: Մարդկանց խտությունը համեմատական էր հարթկաի մոտիկությանը: Ով ավելի մոտիկ էր հարթակին, տեսնում էր հռետորներին, ովքեր վերջին շարքերին ամենևին չէին երևում, սակայն այդտեղ հնարավոր էր ծխել, մի բան, որի մասին անգամ խոսք չէր կարող լինել հրապարակի այն մասերում, որտեղից երևում էին հռետորները:

«Բարի՛ եկաք… Փրկեալ Ձեռագործք Հայոց». ՆԱՐԵԿ ՎԱՆ ԱՇՈՒՂԱԹՈՅԱՆ

Պետք է պատկերացնել, թե ի՜նչ բերկրանք կարող է ապրել արժեհամակարգային որոշակի միջավայրում մեծացած երիտասարդ մարդը, երբ տանը հայտնաբերում է հինավուրց հայկական ձեռագործի մի քանի պատառիկ, որոնք պապից մնացած անփոխարինելի մասունքներ են: Դա պապի և թոռան երկխոսության բերկրանքն է՝ երկխոսություն նախնիների լեզվով, նախնիների իմացական շերտերում, նախնիների հոգևոր կապով:

«ՍՈ՞ՒՏ, թե՝ ճշմարտություն...». Իրականության երեսները...

Ո՞վ կարող է ասել: Երևի՝ ոչ-ոք: Իսկ ճշմարտության ու ստի փոխհարաբերություններում մարդու կյանքն է: Կյանքը, որ անցնում է մարդու կողքով: Եվ ի՞նչ անել այդ կյանքի հետ: Վատնել այդ կյանքը՝ որոնելու համար ճշմարտություննե՞ր, որոնք սուտ են ու՝ ստե՞ր, որոնց մեջ այնքան ճշմարտություն կա, թե՞ պարզապես ապրել կյանքը: Ապրել այնպես, ինչպես այն տրված է: Եվ արդյոք որևէ մեկին հաջողվե՞լ է ուղղորդել կյանքը, թե՞ կյանքն ինքն է ուղղորդում ճակատագրեր ու կյանքեր: Կորցնել ժամանակը կյանքի հետ պայքարո՞ւմ, թե՝ պարզապես վայելել կյանքը:

«ԱՅՍՕՐ ԵՄ ԵԿԵԼ, ՎԱՂԸ ԳՆՈՒՄ ԵՄ...». ԿՈՄԻՏԱՍ. Երվանդ Տեր-Մինասյանի բացառիկ հուշը

Կոմիտասին վերջին անգամ ես տեսա 1913 թվականի ամառը, երբ ընտանիքով Ղարաքիլիսա (այժմյանԿիրովական) ամառանոց էի գնացել, և նա եկավ այնտեղ մեզ վերջին անգամ տեսնելու և մնաք բարև ասելու:

«Թուրքի աղջիկը». ԶՈՐԱՅՐ ԽԱԼԱՓՅԱՆ

Ինչո՞ւ իմ պապերը այնպես չեն կռվել, որ ես երեխաներիս հետ ապրեի առանց պատերազմ տեսնելու, ձեռքերս արյունոտելու։ Բայց ես էլ եմ պապ դառնալու, թող իմ թոռներն ինձ չկշտամբեն, նրանց ձեռքերը չեն արյունոտվելու, սա Արցախի վերջին կռիվն է։ Հաստա՛տ։           

«Ոչ ոք չգիտի, թե երբ է գալիս ժամանակը, քանզի ժամանակ գոյություն չունի ...». ԱՐԹՈՒՐ ԱՐԻՍՏԱԿԵՍՅԱՆ

Դերասանական ու ռեժիսորական արվեստը հնարավոր չէ բացատրել գիտականորեն։ Դա հրաշք է, մոգություն։ Ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե արվեստն ինչպես է ազդում մարդկային կյանքի վրա։ Դու ֆիլմ ես նկարահանում, և այն իր հետքը թողնում է քո մեջ։ Կարող եմ վերցնել, օրինակի համար՝ մի հին լուսանկար։ Դրա հեղինակը ես չեմ, բայց երբ դիտում եմ այն, տվյալ պահին ես ֆիլմ եմ ստեղծում, ես նայում եմ լուսանկարի մեջ եղած մարդուն, իսկ նա՝ ինձ, ու նա այդ պահին ողջ է։ Այ դա է հրաշագործությունը։

«Առաջին գրական պատումը Սարդարապատի մասին. «Փրկությունը»՝ ՀԱՅՏՆԻ ՈՒ ԱՆՀԱՅՏ...»

«Արևը գեղեցիկ է մայրամուտին» վեպի հրատարակումից հետո սակայն, հասկանալի պատճառներով, տասը տարով հետաձգվում է գրքի երկրորդ հատորի հրատարակությունը և միայն 1983 թվականին, մի շարք երևելի մտավորականների ու մասնավորապես անվանի գիտնական, կուսակցական, հասրակական-քաղաքական գործիչ Կառլեն Դալլաքյանի ջանքերով այն լույս աշխարհ է գալիս «Փրկություն» վերնագրով, որի տիտղոսաթերթին էլ Վազգեն վեհափառը թողնում է հետևյալ գրությունը՝ «Հայրենաշունչ գրող Ռոբերտ Կարայանին՝ գնահատանքով և օրհնությամբ»:

«Այս բացառիկ ԱԶՆԱՎՈՒՐԸ...»

Այս լուսանկարները կորած էին համարվում: Եվ ահա դրանց հեղինակը՝ հայկական հեռուստատեսության ակունքներում կանգնած մի մարդ, իր ողջ կյանքը հայկական հեռուստատեսությանը նվիրած մի մարդ՝ ԷԴՈՒԱՐԴ ՏԵՐ-ՍԱՀԱԿՅԱՆԸ՝ ռեժիսոր, լուսանկարիչ, հեռուստատեսային, մշակութային գործիչ, որ 89-ի անտանելի օրերին լուսանկարչական գործիքը ձեռքին աղետի գոտում էր, դրանք գտնում է իր արխիվներում, ժապավենների վրա պահպանված ու թվայնացնելով դուրս բերում ժամանակի խորքից:

«Առաջին կարգադրությունը եղավ՝ փակել համալսարանը...». ԵՐՎԱՆԴ ՏԵՐ-ՄԻՆԱՍՅԱՆ

... Կազմակերպիչ հանձնաժողովը ռեկտոր Ղամբարյանի առաջարկով որոշեց իր անդամներից մեկին գործուղել Հայաստան, որպեսզի մանրամասն ուսումնասիրի դրությունը Աղեքսանդրապոլում, Երևանում և Էջմիածնում և պարզի, թե այդ 3 վայրերից որտեղ հնարավոր է համալսարանի թեկուզ ժամանակավոր բացումը:

գործընկերներ

webtv.am

ՄԻՇՏ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՀԵՏ

zham.ru

ЖАМ-ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ

http://www.greentravel.am/en

ՃԱՆԱՉԻՐ ԿԱՆԱՉ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ, ԱՊՐԻՐ ԵՐԿԱՐ

mmlegal.am

ՄԵՆՔ ԳԻՏԵՆՔ ՁԵՐ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ